Tekst /// Loïs Blank Beeld /// Lesine Möricke
Ik stond op het perron op de trein te wachten. Hij had vijf minuten geleden moeten gaan en op het bord stond niets over een vertraging. Maar ik haalde m’n schouders op en zette mijn Italiaanse discomuziek iets harder. We’re walking like in a Dolce Vita, this time we got it right. En toen realiseerde ik het me: in Nederland had ik in zo’n situatie direct lopen zeuren op de NS als de trein ook maar drie minuten te laat was gekomen – ‘het is ook altijd hetzelfde liedje, jezus’ – maar hier in Italië niet. Hier begrijp ik eindelijk waar Ryan Paris het over heeft in zijn bekende discohit Dolce Vita. Terwijl ik op de trein wachtte, lijkt mijn bloed met een disco deining door mijn aderen te stromen. Ik ben ge-dolce-vitaat.
Een paar weken eerder stond ik ook op een ietwat vertraagde trein te wachten en had ik – nog niet het zoete leven leidend – een Italiaan gevraagd of dit wel de juiste trein was: ‘Yeah, Trenitalia,’ zei hij. Trenitalia is de NS van Italië, maar in plaats van dat men dat scherp en geïrriteerd uitspreekt, klinkt er een toon van rust. Als er een onomatopee was van de schouders ophalen, was het de manier waarop Italianen ‘Trenitalia’ uitspreken.
Eenmaal realiserend dat mijn leven aan zoetigheid had gewonnen – en dan niet alleen door de dagelijkse brioche alla crema – zag ik de dolce vita ineens overal om me heen. Als kleine culturele funnies in hagelslag vielen ze op mijn boterham van het leven. Ineens begreep ik waarom Italianen nooit een take away koffie bestellen, maar aan de toonbank hun koffie uit een kopje drinken. Die slaan ze dan wel achterover in twee minuten, maar ze trekken er toch een paar minuten voor uit om stilstaand en niet uit papieren beker dat koffietje te drinken.
In de dolce vita is het alsof je altijd rondloopt in een warme mantel: zo’n lange in een rijke kleur met prachtige ronde hals van Italiaanse design – in mijn droomwereld van het merk Fendi. De docent komt een halfuur te laat aan bij het tentamen zonder reden? La dolce vita! De scansnelheid van kassamedewerkers is een tiende van die in Nederland? La dolce vita! Alle winkels zijn tussen 13:00 en 15:30 dicht? La dolce vita! In het begin moest ik aan al die dingen wennen en irriteerde ik me soms mateloos, maar wat blijkt? Als de dolce vita de status quo is, zul je er op een gegeven moment aan gaan geloven. Al doende leert men dat als dingen soms iets langer duren of later komen, dat geen snars uitmaakt als je rondwandelt in een dolce vita mantel.
Maar zodra ik terug was in Nederland werd ik met mijn neus op de minder zoete feiten gedrukt. Toen ik met de trein vanaf Italië terug naar Nederland kwam, viel het me meteen op dat van de hele treinreis Milaan – Amsterdam, de enige stations waar we op tijd waren binnengereden Arnhem, Utrecht en Amsterdam waren. Och, wat een warm welkom vond ik dat. Een paar dagen later viel het me alweer op dat de trein een paar minuten te laat was en de irritatie jegens de NS sijpelde opnieuw mijn lichaam binnen.
Lieve dolce vita, wil je alsjeblieft nog even bij me blijven? Me af en toe herinneren aan je bestaan? Me stilstaand een havercappu laten drinken uit een kopje voor 1 euro 50? Me herinneren aan het feit dat het leven geen rat race is en dat ik nog jong ben en onbezonnen? Dat ik niet het toppunt van mijn carrière hoef te bereiken voor de leeftijd van dertig? Mag ik gewoon nog heel even de dolce vita Fendi aan?
Say you never leave me now, say you’re gonna love me now.
Tu-du-da-du-da-da-du.
Babel Magazine 