Vrijwel iedere student heeft last van uitstelgedrag en ikzelf ben daarin helaas geen uitzondering. Als je me drie jaar zou geven om een paper te schrijven, zou ik alsnog de avond van tevoren beginnen. Iedere opdracht begin ik weer vol goede moed. Voor mijn geestesoog zie ik mezelf georganiseerd werken met een serieuze, maar voldane blik op mijn gezicht. Iedere dag zal ik een uur werken aan mijn opdrachten. De eerste dag geef ik mezelf pauze, omdat ik al het geweldige plan voor de tijdsindeling heb bedacht. De dagen daarna schuif ik het werk telkens door naar de dag erna. Dit doe ik iedere keer met een nieuwe smoes in mijn hoofd, net zolang totdat ik een hele dag lang moet werken. Door de tijdsdruk kan ik niet anders dan productief zijn, maar last minute werk leidt zonder uitzondering tot afgeraffeld werk en veel stress. Het gaat er dan dus serieus aan toe, maar er komt geen voldoening bij kijken.
Totdat er genoeg tijdsdruk is opgebouwd om te beginnen, lig ik gestrest niks te doen. Toch moet er een reden zijn dat zoveel mensen uitstelgedrag vertonen. Als er alleen maar negatieve kanten aan zaten, zouden we allemaal ons werk op tijd doen. Een pluspunt aan uitstellen is het afstand kunnen doen van de verantwoording voor de kwaliteit van het eindproduct dat je inlevert. Als je al het werk tot de laatste dag hebt bewaard en je op die dag de maximale inzet hebt gegeven, kan je het voor jezelf goedpraten wanneer je een slecht cijfer krijgt.
Daarnaast zijn sommige taken simpelweg alleen te doen wanneer er tijdsdruk bij komt kijken. Andere taken, vaak minder belangrijk dan taken met een deadline, zijn het leukst om te doen als tijdverdrijf wanneer je ander werk uitstelt. Want wanneer je uitstelt lijken al deze zaken opeens opvallend urgent. De douche moet een extra schoonmaakbeurt krijgen en wel zo snel mogelijk, mijn teennagels moeten een lakje krijgen en dan bedenk ik me ook dat het al veel te lang geleden is dat ik met die ene oude bekende heb gepraat. Op korte termijn geeft uitstellen veel voldoening omdat je iets aangenaams kan doen en dus niet saai werk hoeft te verrichten wat pas later een pay off heeft.
Ik heb nu, net zoals de meeste mensen, een heleboel tijd om handen. Een jaar geleden dacht ik dat ik veel meer aan school zou doen nu ik er meer ruimte voor heb in mijn agenda, maar de realiteit is teleurstellend. De hoeveelheid stress is nog even groot als een jaar geleden, misschien zelfs groter, maar er is geen sociale uitlaatklep meer. Want ik zit thuis en loop voor de zoveelste keer mijn routine door. Ik ben rusteloos. Vroeger zou ik naar een borrel gaan of bij vrienden gaan eten om even de schoolstress te vergeten, nu is het hele sociale leven gereduceerd tot wandelen. Op een gegeven moment zijn we allemaal uitgewandeld. De werklading van een student is amper te dragen wanneer je niet het studentenleven leeft. Maar de terugkeer naar een gezond sociaal leven wordt net als de meeste dingen even uitgesteld.
Tekst /// Teske Wortman Beeld /// Dorota Dabrowska
Babel Magazine 