Tekst /// Sophie Meijer Beeld /// Lesine Möricke
De tijd die ik in het openbaar vervoer spendeer, overbrug ik graag door te luisteren naar een podcast. Een van mijn favorieten is Schaamteloos Randstedelijk, waarin de twee presentatoren de jonge stedelingen een spiegel voorhouden en confronteren met wat ze misschien niet willen zijn, maar niettemin wel zijn. Een onderwerp dat perfect in de thematiek van de podcast past, is de ‘nepobaby’: een fenomeen dat de laatste tijd plotseling op sociale media opduikt alsof het een schokkende ontdekking is. Maar er is natuurlijk niets nieuws onder de zon: nepobaby’s hebben altijd al bestaan.
Nepobaby’s – oftewel ‘nepotismebaby’s’ – zijn bekende personen die hun bekendheid of positie te danken hebben aan de bekendheid en de connecties van hun ouders. Drew Barrymore bijvoorbeeld (overigens een van mijn favoriete actrices): acteren is iets wat in haar familie teruggaat tot het Amerikaanse theater van het begin van de negentiende eeuw, en dit heeft ongetwijfeld in haar voordeel gewerkt. Er wordt vaak aangenomen dat nepobaby’s niet veel kunnen en dan ook niet bekend zijn vanwege hun talent. Daarbij komt ook nog eens de aanname dat ze geen moeite hoeven te doen om kans te maken op een glansrijke carrière, want kansen blijven zich toch wel voordoen. Dat is misschien in sommige gevallen zo, maar laten we de nepobaby’s niet over één kam scheren: zonder talent schop je het niet ver.
Nepotisme, vriendjespolitiek of simpelweg het voortrekken van bepaalde personen komt overal voor en zal waarschijnlijk ook wel blijven bestaan. Met afgunst las ik stukken over nepotisme op het internet en sprak ik erover met vrienden en collega’s. Naar mijn mening zou iedereen gelijke kansen moeten hebben – een utopische droom, ik weet het – maar die kansen nemen nepobaby’s ons af. Gaandeweg vond ik mezelf alleen steeds hypocrieter worden, omdat ik ongetwijfeld zelf ook gebruik zou maken van de kansen die mij aangereikt zouden worden als nepobaby. Vind ik nepobaby’s wel echt zo verschrikkelijk als ik dacht? Dat moet toch wel, als iemand die voor gelijke kansen pleit?!
Ik ben voor gelijke kansen, maar waarom verzet ik me dan niet tegen het fenomeen nepobaby? Die paradox moest ik even uitpluizen. Het is een gegeven dat als je ouders connecties hebben, jij daarvan kan profiteren (of je dat wilt doen is een tweede, natuurlijk). Dat ouders hun kinderen gebruik laten maken van die connecties, vind ik ook helemaal niet gek: ouders willen toch het beste voor hun kind? Het klinkt super oneerlijk als je je bedenkt dat een gemiddeld persoon – lees: een persoon die geen bekende ouders heeft – veel harder moet werken om ook maar een minuscule kans te hebben op, bijvoorbeeld, een rol in een film, een gewilde baan of een carrière in de modewereld, terwijl die kansen bij nepobaby’s gewoon aan komen waaien.
Daarbij komt dat als je eerstgekozen carrièrepad toch ineens dood blijkt te lopen, je je hier als nepobaby vaak geen zorgen over hoeft te maken. In veel gevallen zijn de middelen er om een nieuwe carrière op te zetten. Het perfecte voorbeeld van zo’n geval is Brooklyn Beckham, de zoon van de bekende voetballer David Beckham. Zoonlief volgde in eerste instantie zijn vader op als voetballer, maar bedacht dat hij toch liever fotograaf wilde worden. Toen ook zijn tweede keus op de klippen liep, vond hij zijn passie in koken. Hij kreeg de mogelijkheid om zijn talent bij een grote Amerikaanse tv-show te laten zien, maar wist slechts een boterham te bereiden.
Je zou Beckhams houding kunnen zien als arrogantie: jezelf neerzetten als een professional terwijl je er helemaal niet zo veel van bakt (no pun intended). Ik zie het als het tegenovergestelde. De 24-jarige Brit probeert wat hij kan en wat hij wil, maar lijkt zich ook te realiseren dat je er zonder talent niet komt. Hij had namelijk de middelen om door te gaan met zijn carrière in de fotografie, maar besloot dit toch niet te doen. Met zijn keuzes bewijst hij dat kinderen van bekende ouders niet altijd ergens aan de top eindigen. Good for you, Beckham!
Mijn afgunst tegenover nepobaby’s ebt beetje bij beetje weg. Hoewel ik snap dat mensen een afkeer van nepobaby’s kunnen hebben vanwege de kansen die zij zomaar aangereikt krijgen, vraag ik me af of zij deze kansen zelf ook niet hadden aangegrepen. Ik wel namelijk! Zou ik extreem bekend willen worden? Absoluut niet. Zou ik alles proberen wat ik zou willen proberen als ik de middelen had om dat te doen? Absoluut! Het lijkt me bijna onmogelijk om nee te zeggen tegen die kansen. Als reïncarnatie bestaat, dan word ik graag een nepobaby!
Babel Magazine 