Tekst /// Loïs Blank Beeld /// Lesine Möricke
Ik zou graag willen daten, maar vind het regelen van dates wel zo’n ongezellige bezigheid. Dat klinkt óf als een paradox óf alsof ik simpelweg een ongezellig persoon ben, but hear me out. Datingapps zijn conceptueel ongezellig: ik wil flirten met iemand die aan de andere kant van de bar staat, spelen met oogcontact, elkaar toevalligheden wijsmaken terwijl we beiden dondersgoed weten dat er geen sprake is van toeval als we tegelijkertijd gaan roken. Maar in de huidige wereld blijkt dit lastig voor elkaar te krijgen. Denk ik dat iemand met me flirt, blijkt die persoon later niet single te zijn, of op mannen te vallen. (Shout-out naar de kledingstijl van de gays, de heteromannen could never.) Een ander voorbeeld: laatst vroeg iemand van het barpersoneel me naar mijn schoenen – roze patchwork-laarzen bemachtigd op de IJ-hallen – en vervolgens vroeg een van de mensen met wie ik bier aan het drinken was of er met me geflirt werd, waarop ik zei: ‘We hadden het over mijn schoenen.’ ‘Oké, maar had je een flirt?’ klonk het daarna. Ik moest haar het antwoord verschuldigd blijven.
Waar mijn date-etiquette in real life voelt als het beantwoorden van de vraag ‘Is het een flirt?’ door in gedachten kop of munt te gooien, ervaar ik de online versie ervan als een doolhof waarvan ik de verkeersregels niet ken. Als oude gen Z’er zit ik namelijk tussen verschillende groepen in. Voor de gen Z’er is het liken van een story op Instagram een flirt, maar als ik dat tegen mensen van mijn leeftijd of iets ouder vertel, is de reactie altijd: ‘Echt?! Heb ik dan met allerlei mensen geflirt zonder dat ik het zelf doorhad?’ Om nog maar niet te beginnen over de waslijst aan dingen om in acht te nemen bij het maken van dat online-datingprofiel: niet alleen foto’s met jezelf (dan ben je egocentrisch), niet alleen foto’s met vrienden (dan weten mensen niet wie jij bent), niet alleen foto’s waarop je lacht met je mond dicht (dat is niet spontaan), et cetera.
Voordat ik ongeveer een kwartier geleden deze column begon te tikken, heb ik een Bumble–account gemaakt en deze ‘regels’ geprobeerd toe te passen. Na beraad met verschillende vrienden leek dat me de geschiktste app voor mij. Tinderen met de zelfbedachte voorwaarde dat ik profielen met een shirtloze flexfoto niet naar rechts swipe was – surprise – geen succes. Ondertussen komt er een melding binnen op mijn telefoon. ‘Wow! 16 nieuwe mensen vinden jou leuk. Open Bumble om te zien of het matches zijn!’
Ik vind dit dus een ontzettend ongezellige melding. Dat ik al 100+ likes blijk te hebben nu ik de app opnieuw open vind ik overweldigend. Ik snap dat datingapps dat laten zien om je te verleiden op de app te gaan, maar als persoon die denkt in beelden en real-lifedating verkiest boven de online-datingwereld, ga ik me dit dus inbeelden. Kun je je voorstellen dat 100+ mensen laten merken dat ze je leuk vinden als jij een drankje aan het doen bent? Dat doet me denken aan die avondjes uit met je beste vriendin wanneer je per ongeluk in een club belandt waar de man-vrouwratio tachtig op twintig is. Als je daar als vrouwenduo op de dansvloer staat, word je als meer benaderbaar gezien dan de groepjes van vijf of zes vrouwen. Dan omsingelen de leeuwen de antilopes.
Waarom zit iemand die zo negatief is over datingapps er dan toch op? Het is een terechte vraag en een sluitend antwoord heb ik niet. Ik denk gedeeltelijk omdat zoveel mensen om me heen het ook doen. We zijn met z’n allen op zoek naar verbinding, maar duwen ook als een kudde schapen die verbinding wel eerst in een digitaal medium, zodat we later kunnen hopen dat we de verbintenis ook succesvol uit dat medium kunnen trekken. Ik denk dat mijn grootste aversie tegen datingapps hierin bestaat: het voelt zo omslachtig om iets te digitaliseren, terwijl het einddoel een niet-digitale versie van dat digitale is. Daarnaast ben ik een slechte apper; wellicht moet ik toch op Breeze gaan in plaats van Bumble? Men zegt altijd ‘Don’t hate the players, hate the game’, maar wat als ik het spelbord waarop de spelers zich bevinden ongezellig vind?
Afijn, ik zit dus op Bumble, maar mijn single-zijn bestaat ook buiten de digitale wereld. Dat jullie het even weten.
Babel Magazine 