Tekst /// Teuntje Ott Beeld /// Sophie Holländer
schat, dit is hoe ik val
reikend naar een plafond zonder
vangnet
noch fresco
stelp ons opgedroogd bloed, we zijn niet
verloren
louter stukjes vruchtvlees onder een afgebroken nagel,
verbloem me
in roerige jaren
alsof ironie op een voetstuk staat en opnieuw wordt
geprezen voor haar
klote doorzettingsvermogen, je bent lief
en ik een krachtig
conflict
schommelend in vergeten handen, als een verkeerd
nummer
of de borsten van een ander
om te vragen of je nog eens van me zou willen
houden
al was het maar een beetje