Tekst /// Teuntje Ott Beeld /// Sophie Holländer
zullen we samen lijmen,
dan zien we vanzelf waar het fout is gegaan
je hebt me liever stuk dan gebroken
ze zien ons lopen,
verkreukeld als zakdoekjes bewegen we langs elkaar heen
ik huil om de ringloze vinger die mijn
lippen streelt, toch
hebben we ooit gehouden van andermans verdriet
lange wimpers kietelden mijn borst
en sloten als sombere gordijnen haast onmerkbaar om me heen
het verandert de manier waarop je naar
me lacht
alsof je het niet meer echt meent
op zondagen als deze, verstopt in een verlegen
gedicht
je ontwricht me,
alle kleine beetjes sterf ik mee
en toch houd ik van je,
tevergeefs
Babel Magazine 