Met Liefde Van De Vloer knalde zangeres en liedjesschrijver Linde Schöne in 2016 als een raket de Nederlandse muziekwereld in. Ze sleepte prijzen in de wacht, ging festivals en optredens af en werd volop geprezen voor haar pure en betoverende stem. Toch crashte de raket en verdween Linde ruim twee jaar van de radar. Nu is ze met haar nieuwe album Nog Heel Even sterker terug dan ooit.
Tekst: Freek Haye /// Beeld: Sietske Arnoldus
‘Ik houd van dat dorpse gevoel, maar dat er tegelijk van alles te doen is. En de mensen zijn heel lief hier en wat zachtaardiger dan in Amsterdam.’ Linde heeft het over haar gemoedelijke thuishaven Nijmegen waar ze na een wilde periode in Amsterdam naar terug verhuisde. Ze kan de stad nu meer dan ooit waarderen. ‘Ik ben nog steeds veel in Amsterdam voor werk, maar hoe ik wil leven is met rust als basis en daarbinnen soms de chaos opzoeken.’ In de tijd van één van haar grootste hits, Intercity (2017), waarin ze ‘wil dansen tot de ochtend komt’ en ‘wel zien waar we slapen’, beweegt Linde zich volop in het Amsterdamse artiestenleven Rock ’n roll kan je het noemen, een ‘geromantiseerd ideaalbeeld’ noemt Linde het nu, want het onbeteugelde leven, gevuld met optredens, drank en feestjes, bleek eindig. ‘Er is iets zo toxic aan het artiestenleventje.’
Ik zei alleen maar: ik ben artiest, dat is m’n enige identiteit, punt
Voor een deel zoek je dit zelf op, geeft Linde toe, ‘maar als je er echt jarenlang alles aan doet om ervoor te zorgen dat vreemde mensen je vet vinden, dan is dat ergens gewoon onmogelijk gezond. Er zit een prijskaartje aan succes en bekendheid. Het kan ten koste gaan van je mentale gezondheid.’ En dan krijg je het succes en de bevestiging die je wilt, maar dit wordt uiteindelijk weer minder. Zeker als vrouw komt er een punt dat je jezelf heel erg gaat vergelijken met andere opkomende zangeressen. Toen ik stopte met muziek ging het mentaal al even niet lekker en liep ik bij een psycholoog die me uitlegde dat je altijd meerdere rollen hebt in je leven. Je hebt je werk, maar je bent bijvoorbeeld ook een dochter, zus en een vriendin. Ik zei alleen maar: ik ben artiest, dat is m’n enige identiteit, punt. Zodra ik merkte dat ik niet het grote succes bereikte waarop ik hoopte, voelde het alsof ik geen waarde had.
Stoppen als weg omhoog
De harde muziekindustrie was niet het enige dat Lindes eigenwaarde aantastte, ook een heftige en beklemmende relatie liet z’n spo ren na. Linde wil hier niet te veel details over kwijt – hij kan immers zijn verhaal niet publiekelijk doen – maar het komt erop neer dat hij de leiding nam en Linde voornamelijk volgde. De moeizame en verstoorde relatie viel samen met een periode van depressie, zelfdestructie en een beschadigd zelfbeeld, iets waar Linde achteraf misschien al langer mee kampte. ‘Als je depressief bent is er een moment dat je de bodem hebt bereikt en eruit begint te komen. Op een dag had ik echt een zware paniekaanval en had ik even nie mand om te bellen. Ik besloot toen zelf bui ten een rondje te lopen. Het klinkt als zoiets kleins, maar ik zat toen op het punt dat ik me zelf psychotisch voelde worden en de meest intense en lijpe shit door me heen ging. Door simpelweg zelf een rondje te lopen, nam ik eindelijk verantwoordelijkheid over mijn eigen leven.’
Linde trok vervolgens niet alleen de stekker uit haar relatie, ook stopte ze met muziek en optredens. ‘Het was gewoon interne crisis, alle alarmbellen gingen af.’ In het nieuwe nummer Tien Keer lijken veel van Lindes liefdesbeslommeringen samen te komen. Met op de achtergrond een ononderbroken gierend luchtalarm, dist Linde haar ex in het eerste couplet met de woorden: ‘Slachtofferroljunkie//Je zou jezelf eens moeten terugzien//Pratend over wat je verdient//Ey vriend//Check je leven, d’r gebeurt niets.
‘Langzamerhand besefte ik dat hij, maar ook andere jongens die ik vroeger leuk vond, m’n energie naar beneden haalden. Ik viel ook altijd best wel op oudere guys en ik denk dat er een deel van mij zocht naar iemand die mijn problemen kon oplossen. Je weet toch dat liedje Ik hou van mij waarin Harry Jekkers zingt: ‘’Ik hou van jou betekent meestal: schat, hier heb je mijn problemen, los maar op.” ‘Ik denk dat ik dit af en toe deed en tegelijkertijd ook zijn problemen probeerde op te lossen. Dat wilde ik niet meer en ik dacht op een gegeven moment: nee, ik gaan m’n eigen shit fiksen. Gewoon af van die ride-or-die chick fantasie, waarin ik met hem ben als hij op z’n laagst is en we zogenaamd samen omhooggaan, blablabla. Nu denk ik hell no: ik fiks mezelf en vind daarboven wel iemand.’ We lachen en na een korte, maar winderige wandeling is het tijdvoor een sigaret. ‘Tja, er zijn ook problemen nog niet gefikst,’ grijnst Linde.
Over-dramatische schrijfmomenten
Als ik Linde vraag hoe ze als kind was, zucht ze. ‘Ik was echt een weirdo. Ik ben nog één generatie voor jou en groeide niet op met social media. En tja, je had gewoon die weird ass fases waar je doorheen ging. Ik heb sowieso zulke rare kleding gedragen op m’n veertiende. Nu zie ik veertienjarigen als een soort Kylie Jenner erbij lopen. Ik ging alleen maar naar de vintagewinkel en kocht de raarste shit.’
De jonge Linde schreef er al lustig op los. ‘Ik was altijd dat meisje dat achter in de
klas liedjes zat te schrijven over de jongens die ze leuk vond. En nu is het m’n werk, maar toen was dat natuurlijk niet heel erg cool. Ik had ook weinig vrienden en was eigenlijk een vet eenzame tiener.’ Na de middelbare school probeerde Linde meerdere muziek opleidingen, zoals de Herman Brood Academie, Het Conservatorium en de Rock Academie. Bij die laatste was ze na drie maanden al weg. ‘Voor een kunstopleiding heb je gewoon die creatieve sfeer nodig. Dat gevoel van hier is het aan het gebeuren. Je maakte daar maar anderhalf uur per week muziek, verder was alles gevuld met geschiedenis, techniek en andere meetbare shit. Muziek is niet meetbaar, joh.’
Veel van de nummers op haar nieuwe album schreef ze in gemiddeld tien minuten. ‘Op die schrijfmomenten ben ik gewoon heel over-dramatisch en dan zit in een soort filmscène voor mezelf. De teksten komen dan vaak automatisch.’ Ongetwijfeld het meest emotionele en aangrijpende nummer van het nieuwe album, Zie Je Niet, schreef en nam Linde in een dronken huilbui op. ‘Ik begon in eerste instantie gewoon die hook mee te zingen en heb daarna nog snel wat opgeschreven, maar het kwam gewoon van diep en moest eruit.’ Precies acht keer zingt ze het doorgaans clichématige ‘Ik hou van jou’ als een meeslepende en letterlijk jankende kreet. De emotie is niet te missen. ‘Toen ik het terug hoorde dacht ik wel: het is een beetje veel, maar toen ik het aan anderen liet horen vonden ze het gelijk vet. Ik vond het stiekem ook wel vet, maar durfde het eerst bijna niet toe te geven.
Loslaten
Vanaf de voormalige Honigfabriek, nu een culturele smeltkroes, en de naastgelegen Waalhaven lopen we terug de stad in. Linde wordt gelukkig nog niet veel herkend op straat. ‘Misschien dat mensen mij vaker herkennen dan ik doorheb, maar voor m’n gevoel heb ik zo’n twee tot driehonderd fans. Die zijn dan ook echt diehard. Eens in de maand word ik herkend, maar dan heeft diegene ook een halve paniekaanval. Zolang mensen gewoon normaal blijven doen vind ik het prima.’ Eind deze maand zou Linde
weer het podium van onder andere Tivoli Vredenburg en De Melkweg opklimmen, maar niet helemaal onverwacht zijn de concerten verplaatst naar mei. ‘Ik heb er zoveel zin in en hoop echt dat het in mei gewoon door kan gaan. Ik ben ook zo gek op m’n band en het voelt totaal niet als ‘de muziekindustrie’ waar ik met hen in zit. Het zijn gewoon vrienden met wie ik muziek maak, dus dat voelt heel vertrouwd. De shows worden heel intiem – wat natuurlijk niet gek is met maar dertig man publiek – dus ik speel vooral veel ballads. Mensen kunnen lekker zitten, maar twerken is gewoon toegestaan,’ grapt Linde.
27 is gewoon de perfecte leeftijd: ik ben nog steeds jong en voel me een lekker ding, maar nu weet ik allemaal shit
Over geld hoeft de zangeres zich weinig zorgen te maken. ‘Ik heb zo m’n hossels. Ik schrijf voor andere artiesten en doe soms coachingwerk. Ik geniet echt van deze levensfase. Eind twintig is zoveel leuker dan begin twintig, waarin je opeens volwassen wordt en nog zoveel moet leren. 27 is gewoon de perfecte leeftijd: ik ben nog steeds jong en voel me een lekker ding, maar nu weet ik allemaal shit. En ik ben veel zelfverzekerder.’ Terugverhuizen naar Amsterdam hoeft voor Linde voorlopig niet. ‘Amsterdam is zoveel gebakken lucht. Er heerst een soort gevoel dat je overal bij moet zijn. Bij uitgaan zag ik altijd van die vet fashionable mensen die op een gastenlijst stonden, maar dan kwam ik er later achter dat ze eigenlijk geen kaartje konden betalen. Of van die zogenaamd coole mensen die een soort status denken hoog te houden, maar die buiten de club een vet rommelig leven hebben. Vaak zijn dit 38-jarigen die nog leven alsof ze 23 zijn. Er zijn ook wel echt interessante mensen in Amsterdam, maar het probleem is dat veel mensen in Amsterdam zo hyper-onafhankelijk en alsmaar bezig zijn met interessant doen.
Linde geeft aan haar hele hebben en houden– van een turbulente relatie en haar onzekerheden als jonge vrouw tot zwarte en depressieve gevoelens – in het album te hebben verwerkt. ‘Het album is gewoon wat ik voelde de afgelopen twee jaar. Het is ook minder seksueel dan m’n eerdere nummers en gaat uiteindelijk over het terugvinden van m’n kwetsbaarheid en het leren loslaten.’ De titel Nog Heel Even kent, net als veel van Lindes zinnen, een dubbele laag: enerzijds klampt ze zich met heel haar hart vast aan haar oude leven en hoopt ze dat de zon vanzelf weer gaat schijnen, anderzijds wordt Linde, hoe verder het album vordert, onafhankelijker en krachtiger en laat ze definitief los. Los van haar vluchtige, romantische levensstijl, los van zelfdestructie en die Boys, wat de titel van het laatste nummer van het album is. Onder begeleiding van een vrolijk klinkende akoestische gitaar klinkt een zorgeloze Linde, want ‘Die boys, die boys, komen vanzelf wel weer.’ ‘Het nummer is feministisch, maar niet zo serieus. Meer girlpower, ofzo. M’n volgende muziek wordt een beetje een epiloog op dit: geen mannenhaat, maar soms wel wat mannenvermoeidheid.’
Babel Magazine 