Tekst /// Teuntje Ott Beeld /// Winonah van de Bosch
mijn tranen zijn te huur, te koop,
te duur
terwijl ze me voor het raam
begluren
om te zien dat ik niet verander,
mezelf verwonder zonder krulslag of een gegeven
dans
als een sierlijk lijf dat zich niet laat
meten
beschrijf me op jouw manier,
zelfs in stille uren zie ik je
schoonheid pralen
zoals je me verankert,
ontmantelt
en zachtjes verkent
me aankijkt doch amper
herkent
je bent de helft van wie je was en ik mis
de lach
van toen je me nog knuffelen kon,
vasthouden kon
hoe je me langzaam verslond tot ik in s t u k j e s
voor je viel
op de grond
ik loop de aarde rond, huil al m’n tanden
bloot
en trek mezelf uit om opnieuw te beginnen
met dezelfde lach
Babel Magazine 