Tekst /// Teske Wortman Beeld /// Winonah van den Bosch
Ik ben bedekt in een laag van zweet en zonnebrand. In de winter zal ik wensen voor een minuutje van deze warmte zoals ik nu wens voor een minuut winterse kou. Ik zal nooit meer klagen wanneer ik de kou tot in mijn botten voel.
Het geluid van een voorbij scheurende brommer vervaagt. Binnen hoor ik stemmen die ik mijn leven lang al heb gehoord. In het huis van baksteen is het nog een beetje koel.
Er zitten bruine vegen op mijn tuinbroek die er niet meer uit willen. Alsof de broek de vlekken draagt om te zeggen: Ik ben gebruikt zoals bedoeld, ik heb gedaan waarvoor ik gemaakt ben.
Teletekst, de Tour en Japanse puzzels.
De mensen die ik het beste ken en door wie ik zelf zo goed gekend word.
Ik weet van ieder persoon in dit huis hoe hun voetstappen klinken op de trap. Ik weet hoe laat de vuilniswagen langskomt. Er valt in dit huis niks meer te leren.
Een oase lag hier verstopt, in het huis waar ik geboren ben.
Babel Magazine 