Hoofdredactioneel

Tekst /// Loïs Blank Beeld /// Imke Chatrou 

Lieve Babel-lezer, 

Waar 2021 het jaar was waarin we leerden functioneren in een coronamaatschappij – of we wilden of niet – is nu de vraag of 2022 het jaar wordt waarin we de maatregelen eindelijk kunnen loslaten. Als er iets is dat we hebben geleerd, is het wel dat toekomstvoorspellingen haast onmogelijk zijn. Zelf doe ik daarom nooit aan goede voornemens voor het nieuwe jaar, een besluit dat me dit jaar weer bijzonder goed bevalt. 

Tijdens de januarimaand bevinden we ons temidden van de inverno – een chic woord voor winter – waardoor we veel omringd zijn door het donker. Toch is dit ook de maand waarin velen licht weten te vinden om vooruit te blikken. Het aankomende jaar wordt een enerverende tijd voor Babel; in september bestaat ons magazine namelijk dertig jaar! We zullen vanaf dit januarinummer toewerken naar dit jubileum door in elke uitgave een terugblik op dertig jaar Babel te publiceren – in dit nummer de visie op het leraarschap in 1992. De oplettende lezer zag bij het pakken van deze Babel dat we een nieuw logo hebben – of eigenlijk een oud logo in een nieuw jasje! De toren van Babel was onderdeel van het vignet toen dit magazine in 1992 werd opgezet. We kijken ernaar uit om jou de aankomende maanden door het verleden heen mee te nemen naar het jubileum, opdat we in september het dak van de toren mogen dansen (zonder Janssen). 

Een nieuw jaar draagt een nieuwe wind met zich mee en voor Babel bevatte deze wind een vlaag van nieuwe redacteuren. Dit nummer verwelkomen we drie nieuwe leden: Afra, Sonja en Kevin. Afra schrijft een reportage over NBA-spelers, maar richt zich hierbij vooral op het spel dat zij spelen met hun kleding. Sonja verdiept zich in het Jiddisch en hoe deze taal tot uiting komt in het plat Amsterdams. Kevin duikt in de geest van Fernand Braudel en zijn drie tijden, en gaat nog even door met het concept van tijd in zijn ‘Gezien, Gehoord, Gelezen’, waarin hij uitzoekt hoe De vier seizoenen van Vivaldi zouden klinken in 2050. Ook Lucas is geïnspireerd door klassieke muziek, namelijk de elektronische compositie Gesang der Jünglinge van Karlheinz Stockhausen. Het beeld dat Brent maakte bij Lucas’ artikel vergezelt het eenzame brein, waarvan Tammie de dwangmatigheid beschrijft in haar column. Verder schrijft Tammie over filmtheater Kriterion en Lucas over zowel de film De Libi als Mona Lisa and The Blood Moon.  

Moge deze rijkgevulde Babel een goed begin zijn van het nieuwe jaar!

Liefs, 

Loïs