Bijenkorf

De kozijnen klapperen

Die van het keukenraam

Ik ren, slalom,

door de ideeën 

Die zinvol leken

Ik ren, heen en daar

Almaar door mijn hoofd

De mierzoete honing,

die al dan stroperig zwaar,

normaal gesproken 

een verslavende soort energie,

voor méér, naar het volgende,

ná een fietstocht in de haast

Hield van de mengelmoes,

die breed over stad verspreid

We dansten van deur naar brug,

speelden schuimende frustratie

Nu een knoop van pasjes,

die ik dacht te kunnen dansen

Ik hoor beneden geroepen

dat ze vol zijn van de pap

Daar is hij in stilte

Al gaan liggen in de brij 

Graag zou ik even

van keukenraam ontdoen

De wind laten winnen 

en warboel zien ontspringen

Chaos is bij neergelegd

een extase van niet passen

Geen compact beton

Of een etmaal zonder uren 

Zonder stille achterdeur

maar weergaloos losbandig

Die mij vragen en doen smeken

Of ik dadelijk nog wacht