Als ik mijn ogen sluit, onder de druk van aandringende zon en het kietelende zuchtje wind, dan weet ik dat het zomer is. Wanneer je zonder jas naar buiten gaat en iedereen weer huid durft te tonen, als je wilt dansen op straat en de muggenbulten koestert als noodzakelijke nevenschade, als je een tweede ijsje overweegt en je even de complicaties van voorgaande seizoenen vergeet, als je in het diepe water springt met een kleine huivering, vol adrenaline en herboren weer de kant op klautert… Dan weet je dat het zomer is.
Door de hoogst ongebruikelijke lente – de epidemie, de uitbundig zonnige dagen en het vermeden contact – verwachtte ik nog maar weinig van de zomer. Deze zomer leek getypeerd te worden door de geannuleerde festivals, feesten en alles wat niet mocht. We zouden er het beste van maken, maar de afwezigheid van de gebruikelijke elementen zou de sfeer constant bedrukken. Toch voelt het niet zo. Het ís ontegenzeggelijk en onweerlegbaar zomer. Het zomergevoel blijkt hem in heel andere dingen te zitten.
Tijdloos is de zomer. Moeilijk te onderscheiden hoe lang je al een boek aan het lezen bent, behalve door de zon die langzaam draait en zakt in de horizon. Onmogelijk te herleiden wanneer je precies zo bruin geworden bent. Het is niet zeker of het weekend is of in welke maand we ons begeven. Je hebt je al onvoorstelbaar lang nergens echt druk om gemaakt. Toch roert zich iets in deze zomer.
Sinds ik dit bovenstaande heb geschreven zijn er protesten losgebarsten. Wereldwijd. Er worden vuisten gebald tegen het aanhoudende politiegeweld gericht op de gekleurde gemeenschap in de Verenigde Staten. Er wordt een vuist gemaakt tegen institutioneel racisme. Een strijd waarvan vijftig jaar geleden al gehoopt werd, dat hij vandaag de dag niet meer gevoerd zou hoeven worden. En toch draagt opnieuw een nieuwe generatie de verantwoordelijkheid zich hiertegen uit te spreken. Nog een poging te doen het diepgewortelde racisme uit te roeien.
In mijn vorige column sprak ik over activisme zonder te weten dat er op 1 juni op de Dam en later in de Bijlmer massaal gedemonstreerd zou worden voor Black Lives Matter. Ik hoop dat we het saamhorigheidsgevoel dat daar heerste voort kunnen zetten. En af kunnen maken wat met Martin Luther King en vele anderen begonnen zijn. Lees eens iets anders dan een witte stem, kijk om je heen, spreek je uit en zorg voor elkaar. Ik wens iedereen een goede zomer toe.
Tekst: Rosa Uijtewaal // Beeld: Inge Spoelstra
Babel Magazine 