Wist je dat het gecancelde Songfestival Rotterdam zo’n 6,7 miljoen euro heeft gekost? Afgezien van dit weggegooide geld, is het natuurlijk ontzettend jammer dat we een jaar moeten wachten tot we ons mooie kikkerlandje aan de rest van Europa mogen tonen, maar niet getreurd! Want wist je dat ondanks het feit dat alle ingezonden Songfestivalnummers ongeldig zijn verklaard en er zoals gewoonlijk veel rotzooi tussen de inzendingen zat, er ook een paar Songfestivalpareltjes waren dit jaar?
Één van die pareltjes is de Bulgaarse inzending ‘Tears Getting Sober’, die – als we de bookmakers moeten geloven – de grote prijs in de wacht had gesleept dit jaar. Op Billie Eilish-achtige zwevende en zachte melodieën met een schattig koortje op de achtergrond, zingt de Bulgaarse Victoria niet over zout, maar over ‘sugar in my wounds.’ Best beeldend voor een songfestivalnummertje. Als het alleen om de looks zou draaien, had het modellenhoofdje van Frankrijk, Tom Leeb, ongetwijfeld gezegevierd dit jaar. Zijn bitterzoete nummer ‘Mon alliée’ is mooi, maar was beter geweest in volledig Frans. Het irritant Engelse ‘you are, you are’ is een nogal slechte poging nog catchy te klinken.
Ondanks dat er nogal wat onrust heerste onder de Tsjechen over de uitvoering van hun inzending ‘Kemama’ – de half Tsjechische, half Angolese popzanger Benny Cristo veranderde namelijk zijn al eerder uitgebrachte nummer naar een ‘African Revamp’ vol afleidende gitaren – is dit toch wel het lekkerste nummer van alle inzendingen. Het voornamelijk poppy nummer onderscheidt zich door het vleugje reggae en de vrolijke, zomerse en dansbare beats.
Met zijn 38 jaar is de Litouwse zanger en toetsenist Vaidotas Valiukevičius een van de oudjes van het festival. Afgezien van zijn stuntelige, soms lachwekkende Engelse uitspraak, is het nummer van zijn band The Roop verrassend goed. Hoewel dit grotendeels te danken is aan de goede productie van het up-beat nummer vol rustige coupletten en een paar originele instrumentale intermezzo’s tussendoor, voegt de diepe, hese, misschien niet meest zuivere stem van het festival veel toe aan de kracht van dit nummer.
Ieder jaar wordt het aantal landen dat in eigen taal zingt steeds kleiner, en lijken Engelse overgeproduceerde schreeuwnummers met matige teksten de boventoon te voeren. Zoals ‘SUPERG!RL’ van de Utrechtse Stefania die dit jaar alhoewel nooit in het land zelf te hebben gewoond, met haar Griekse roots Griekenland zou representeren. Of het hoofdpijngevende Georgische ‘Take Me As I Am’ van zanger Tornike Kipiani, die zo hard schreeuwt dat je het liefst direct al je ramen inslaat. De Portugese ballad ‘Medo De Sentir’ van zangeres Elisa is daarom een verademing tussen al dit popgeweld. Elisa zingt onder begeleiding van rustige pianotonen en met hoorbaar veel gevoel en inlevingsvermogen. Iets wat volgend jaar meer landen van mij mogen doen.
Jammer genoeg hebben we de live-uitvoeringen van deze vergeten Songfestivalnummers niet mogen aanschouwen en zullen we een jaar moeten wachten tot de gekke outfits, showattributen en hupsende dansers en danseressen weer uit de kast worden getrokken.
Misschien heb ik nog wel het meeste medelijden met onze Lenny Kurh. De zangeres die met ‘De Troubadour’ het festival in 1969 won, zou dit jaar eindelijk weer mogen zingen voor miljoenen Europeanen met een gastoptreden. Hopelijk zien we Lenny volgend jaar alsnog al ‘La la la la la’-zingend met een basgitaar in een rode pailletten jurk schitteren op het podium van Ahoy. Ik kan niet wachten.
Tekst: Freek Haye // Beeld: Imke Chatrou
Babel Magazine 