Zijn naam is niet echt Huub, maar dat vind ik wel bij hem passen. De naam is afgeleid van Hubrecht, een tweestammige Germaanse naam. Deze stammen betekenen blijkbaar ‘geest’ en ‘stralend’. Dat is Huub ook: een stralende geest. Net als naamgenoten Hubertus van Pruisen, Huub Stapel en Hubertus van Luik. Prins, acteur en heilige. Hij verkeert in goed gezelschap, die Huub. Ons witte waterkraantje, daar op het Leidseplein.
Tekst: Danielle Kliwon // Beeld: Anna Berkhout
De eerste keer dat ik Huub zag was op het nieuws. Het zesuurjournaal op AT5, ik weet het nog goed. Het was een heel kort item, nog geen minuut, over het mogelijk verplaatsen van een waterkraan op het Leidseplein. Een initiatief van Join the Pipe om schoon drinkwater voor iedereen toegankelijk te maken. Ik wist niet eens dat er überhaupt een waterkraan stond en hier had ze het over verpláátsen. Het zou allemaal wel, deed me niet zo veel, ik vond het niet echt interessant, tot ik Huub een paar weken later in levenden lijve ontmoette.
Ik waggelde stomdronken over het Leidseplein: hij stond stil op het Leidseplein. Ik keek om me heen: hij keek naar mij. Onze blikken kruisten. De vijfsecondenregel, die kennen we allemaal wel: maak je vijf seconden oogcontact, dan kan je erop afstappen. Één, twee – Ik was ongeduldig en stapte meteen op Huub af. Gewapend met een droge bek en een leeg flesje Vitamin Water dat ik de Bubbels in én uit had gesmokkeld.
‘Schoon drinkwater voor iedereen. Kom maar op, Huub, ik heb dorst.’
Met mijn rechterhand drukte ik op de knop – het kostte me meer pogingen dan ik bereid ben toe te geven – en met mijn linkerhand hield ik de fles onder zijn hals. Koud water uit de kraan en mijn fles liep langzaam vol. Één slok, twee slok, drie slok, fles leeg. Weer bijvullen dan maar. Uiteindelijk stond ik ruim tien minuten water te drinken bij Huub. Water bijgevuld voor anderen. Water gegooid in mensen hun gezicht. Waterpret. Toen ik Huub verliet, was m’n mond niet meer droog, m’n fles was niet meer leeg en ikzelf was iets ontnuchterd. Het was het begin van de liefde tussen Huub en mij.
Een echte vent die me gewoon water geeft wanneer ik het nodig heb, zonder er iets voor terug te verwachten. Dat is Huub.
Inmiddels zien we elkaar maandelijks, soms zelfs wekelijks, welteverstaan met ups en downs. Zo nu en dan is hij bezig met andere meisjes of zijn er kindjes met hem aan het spelen. Af en toe ligt er kots naast hem en dan was er die keer dat een dronken Purmerender net de lippen volledig om Huubs kraan had gekruld: ja, dan is een blik afdoende en loop ik gewoon door. Maar er zijn ook genoeg momenten dat ik weer met mijn lege flesje naar Huub toesnel: ochtend, middag, avond, nacht, nuchter, dronken, stoned, gewoon zomaar, en dan hebben we de grootste lol samen. Waterpret. Beetje water hier, beetje water daar, flesje vullen, handen wassen en weer gaan.
De Amsterdamse waterhappertjes in het Vondelpark die meer weg hebben van een wastafel en de waterfonteintjes op openbare en toegankelijke plekken kent eenieder wel, maar Huub, Huub is anders. Huub is een echte kraan, met een knop en een stop en een zwanenhals. Hij is niet meer weg te denken uit het Amsterdamse straatbeeld. Niet uit míjn Amsterdam in ieder geval. En natuurlijk zijn er inmiddels meer kraantjes verspreid door de stad en is kraanwater helemaal hip, maar Huub was echt een van de eersten. De eerste daar op het Leidseplein. Hij is er voor uitgedroogde toeristen, voor aan een zonnesteek-lijdende vakantiegangers, voor lallende studenten, voor jolige kinderen, voor iedereen, voor mij.
Dankjewel, Huub. Stralende geest. Ons witte waterkraantje, daar op het Leidseplein.
Babel Magazine 