Tekst door Sophie Meijer
De een gelooft erin, de ander ontkent dat het bestaat. De een zegt het te hebben, de ander zoekt ernaar maar kan het niet vinden. Het hoort rooskleurig te zijn, maar is soms juist alles behalve dat.
Deze maand schrijf ik over een gevoelig en nogal persoonlijk onderwerp: ware liefde. Sinds jaar en dag wordt er gediscussieerd over het bestaan van ware liefde en dat zal misschien ook nooit eindigen. Liefde is zo’n vaag en veelomvattend fenomeen, laat staan dat we het hebben over het vinden van ‘de ware’. Want wanneer is iemand de ware? Wanneer krijgt iemand de stempel ‘soulmate’? En past er echt maar één dekseltje op ieder potje?
Ik besloot die laatste vraag aan Google te stellen. Als aanhanger van de positieve kant van het verhaal werd ik aan alle kanten uitgelachen door de zoekmachine. Koppen zoals ‘Laten we dit heilige huisje van de ware maar voorgoed onderuit halen’ en ‘Waarom je de ware nooit zult vinden’ verwezen mij naar webpagina’s van magazines die de liefde iets minder rooskleurig beschouwen dan ik. Volgens de auteurs van de artikelen zou je objectief gezien de ware nooit tegen het lijf kunnen lopen, want ‘mensen veranderen nou eenmaal’ en degene die jij labelt als de ware dus ook. Erg negatief, Google, maar mij breng je niet van mijn stuk.
Er wordt dus vaak nogal zwart-wit gedacht over de ware liefde, maar ik denk in deze situatie graag in het grijs. Ik begrijp de vragen die worden gesteld over het bestaan van de ware tot op zekere hoogte. Zo is het voor mij moeilijk te bevatten dat de persoon die perfect bij je past op jou wordt afgestuurd door een of andere godheid. Naar mijn idee heeft het meer met toeval te maken: je loopt iemand misschien op de universiteit tegen het lijf, of je spreekt via Tinder met iemand af om ergens een biertje te drinken en elkaar te leren kennen. De toeval zit hem in het feit dat je elkaar niet kent – ten minste, niet op persoonlijk level – en dat je niet van elkaar weet hoe je bent. Een afspraakje via Tinder lijkt misschien niet toevallig, maar het zou zomaar zo kunnen zijn dat het een match made in heaven is, terwijl jij gewoon zin had in een gezellige babbel.
Je kunt je natuurlijk ook afvragen hoe je weet dat je écht de ware hebt gevonden, of dat er volgend jaar niet iemand op je deur klopt die vele malen leuker is en nog beter bij je lijkt te passen. Het korte antwoord is denk ik dat we het niet weten. Dan zou je nu de conclusie kunnen trekken dat ik niet in ware liefde geloof, maar dat is niet het geval. En dit is waar het gebied voor mij grijs wordt. Ik noem iemand de ware omdat ik mij niet kan inbeelden dat ik ooit nog verliefd zal worden op iemand anders: dat is mijn definitie van ware liefde. Het toeval dat de enige persoon op aarde op wie ik verliefd zou kunnen worden toevallig ook in Amsterdam woont, vind ik echter te groot om te geloven.
Maar, denk ik dat mijn huidige vriend de stempel van de ware verdient? Absoluut! Want hij weet verdorie dat ik het liefst elke avond eindeloos wordt gekriebeld op mijn rug. En hij kijkt Gilmore Girls met mij mee omdat ik dat zo leuk vind, ook al weet hij negen van de tien keer niet waar Lorelai en Rory het over hebben. Ik realiseer me dat dit een heel simpele gedachte is, maar het werkt voor mij.
De moraal van mijn verhaal is dat we misschien niet allemaal zwart-wit hoeven te denken over de ware liefde. Ik geloof in ware liefde terwijl ik ook besef dat het best gek is dat ik die ene persoon die speciaal voor mij gemaakt zou zijn tegen ben gekomen op de Hogeschool van Amsterdam. Ware liefde is voor mij enorm gelukkig zijn met iemand en je niet kunnen voorstellen dat je je daar ooit anders over zal voelen. Ik heb mijn tentje al opgezet op dat grijze vlak.
Babel Magazine 