Tekst /// Sofia de Valk Beeld /// Lesine Moricke
Ik houd van ‘goede’ muziek. Een antwoord dat mijzelf in een mineurstemming brengt. Wat ik dan onder ‘goede’ muziek versta, daar heb ik een niet minder cliché antwoord op. Muziek en geluiden gaan samen met herinneringen. Misschien heb ik het al eens aangestipt; mijn geheugen houdt mij sinds een aantal jaar bizar vaak in de steek. Mijn hoofd is als een kamer waarin op alle deuren, ramen, maar ook op alle kastjes en verzamelbakjes een codeslotje zit. De codes bestaan uit samenstellingen van de juiste impulsen en mogelijke observaties, zoals muziek, zonlicht, of een omhelzing in een grijze omgeving. Als zulke impulsen samenkomen in een nieuwe ervaring, start een enthousiasme aan herkenning een diepe trilling op in mijn lichaam. Zo schuiven de scharnieren van de slotjes precies door de juiste gleuven, en vallen de raampjes, doosjes en kastdeuren open. Muziek is ‘goed’, wanneer het door het lichaam kan denderen, traag of langzaam maakt eigenlijk niet uit. Als het maar een dominospel van emoties, ideeën en kleuren in beweging brengt.
Afgelopen lente ontmoette ik in Zuid-Frankrijk een geweldige visagist. Wanneer hij, met één oog dichtgeknepen kunst op de huid van fotomodellen smeerde, draaide hij altijd dezelfde playlist. Hij vertelde mij dat een vriendin deze had samengesteld voor een film. Zij, Nine genaamd, zou een magnifique vrouw zijn en hem een magnifieke drijfveer geven. Ik kon niet meer dan erkennen dat de muziek van Nine mijn lichaam deed volstouwen met bommetjes van extase en energie. De al prachtige omgeving werd samen met de muziek een wereld die ik wilde vasthouden. Ik stelde me voor hoe ik de tijd kon stilzetten tot een oneindige time loop, die net als de playlist vijftig minuten omvatte. Een soort ‘leven in één dag’, waarbij het plot telkens een zwaai om de oren krijgt, door het rouleren van de zwijmelende Daniel Johnston, de Italiaanse hiphop en feministische franse rock-chansons. Denk aan zo’n wandeling door de stad, waarbij de muziek die uit je headphones komt, de staat van je zelfvertrouwen kleurt, het ritme van je loopje bepaalt en ook de genoegzaamheid met de mensen die je passeert. Afgelopen zomer luisterde ik de playlist dan ook letterlijk elke dag. In de trein, wandelend door Italië en op de fiets naar m’n eerste college.
Een paar weken terug ging ik met mijn goede vriendin Isa naar de film. Een franse coming-of-age, over de twintiger Sophie, die haar grote toekomstdroom als publicerend striptekenaar blijft mislopen. Aldus het filmhuis: “Een geruststelling voor elke twintiger die maar wat aankloot: alles komt goed. Misschien niet. Waarschijnlijk wel”. Die beschrijving en het rauwe feministische randje in de kantlijn trokken Isa en mij als vanzelfsprekend aan. In de grote bioscoopstoelen genesteld, nam ik de eerste beelden verheugd in mij op. Tijdens die eerste intiem-romantische close-ups in een metro, fade echter langzaam het nummer ‘True love will find you in the end’ in. Oeps, dacht ik, toch een romcom val in gelokt? Niettemin voelde ik stiekem een lichte bevrediging bij het nummer. Hoe ongeloofwaardig de tekst ook klonk, het kwam bekend voor en ik betrapte mijn vingers die de melodie zachtjes meespelen. De film werd ook niet ‘slechts romantisch’; Sophie stuntelt in de liefde, maar de mannen blijken haar geluk niet te bepalen, en de vele afwijzingen bij redacteurs blijken onbelangrijk voor een wel of niet geslaagd verhaal. Ik keek in medeleven naar haar gestoei met de onwrikbare wereld en deins mee met de terugkerende liedtekst. Tot ik plots iets voelde; een subtiele beweging in die kamertjes daarboven. In een paar aritmische tellen, viel de filmmuziek samen met de fragmentarische scharniertjes van de coderingen in mijn hoofd . De rode draad van de film leek een verlengstuk te krijgen. Ik herkende de steeds terugkerende Indie van Lispector, en het psychedelische popnummer van Leys. Als ware het een té vroege catharsis, zoal ik schudde van het lachen toen mijn favoriete empowerings-nummer Dicevi a me zijn intrede deed.
Tijdens de aftiteling lachen de woorden ‘A film by Nine Antico’ mij toe. True Love Will Find You In The End gaat niet alleen over een goede afloop, maar vertelt met het gitaarloopje dat het leven mislukkingen impliceert. Nine verbond die mislukkingen met elkaar, onder andere met het slotnummer What’s up Girls van Catisfaction. Zo kan ‘goede’ muziek ons niet alleen vertellen dat we ons geloof in de liefde moeten verwerpen, maar aansporen eerst eens ons lichaam te verkennen en al onze innerlijke deurtjes en slotjes met liefde op te poetsen.
Babel Magazine 