Iedereen is uniek, maar wel op dezelfde manier

Tekst /// Tammie Schoots             Beeld /// Fieke de Groot

In de ongemakkelijk voorstelrondes aan het begin van het jaar wordt me altijd één ding vrij duidelijk: iedereen is op dezelfde manier anders. Waar dit als een tegenstelling klinkt, is het vrij zeker zo. De angst om niet mee te kunnen komen in een groep overstijgt de natuurlijke behoefte om een unieke zonderling te zijn. Neukbaarheid, oftewel groepsacceptatie, staat voorop en daarbinnen zijn slechts kleine variaties mogelijk. Wie niet conformeert staan ‘kletsmomenten’ te wachten, waarbij diens telefoon eerder dient om de absentie van gesprekken op te vullen dan dat het iets met communicatie te maken heeft. 

In een van mijn klasjes lacht iedereen geforceerd wanneer de luide jongens dat zo willen. Het gebied tussen hun heup en onderbuik dicteert hoe de anderen in de groep liggen. De blonde hippe meisjes, die dit verkleinwoordje blijven dragen of ze nou 12 of 22 zijn, weerspiegelen niets anders dan de etalages van de Hennes en Maurits. Eentje shopt bij de Bershka, die is dan uniek. Dat ze een gezicht als een engel heeft net zoals alle andere generieke popjes, doet daar niets aan af. De kleren kunnen uit, het is het gezicht dat tijdens de daad overblijft. Dan kan zo’n ‘unieke’ Thijs, Martijn of Nick zichzelf nog overtuigen dat hij er niet een uit een dozijn te pakken heeft. De poppenkast van individualisme is niets anders dan een grote begoocheling: als ik mezelf maar in de illusie kan houden dat ik zo bijzonder ben. Oké Anne-Fleur. Ondertussen affirmeren de andere uitwisselbare leden elkaar consequent maar wie echt uniek is, doet allang niet meer mee.

Wie niet aan het penisdictaat voldoet kan vrij zeker verwachten dat geen masculien wezen een gesprek met ze aan wilt knopen. De pornografische scheidslijn kent geen creativiteit. Het zal je niets verbazen dat ik buiten de potentiële neukertjes val. Dat is bij eerste ontmoeting eigenlijk nooit zo. Pas nadat men erachter komt dat ik een transgender persoon ben, wijst de voorzichtige spermavorming mij af. De jongen die ik betrapte naar mijn borsten te staren, praat gewoon niet meer met me. Als ik achterblijf na de les omdat zo’n ‘progressief’ mom jeans-type haar vooruitstrevende idioterie over gender over me uit wil spuien, hangt hij alleen maar rond om haar een plezier te doen. Tegen mij zegt hij geen woord. De ironie wil dat hij in zijn introductie filmpje luidkeels verkondigde dat hij zich met ‘maatschappelijke thema’s’ bezighoudt. Tot mijn grote schrik zag ik zijn laffe kop met tekst in beeld verschijnen: ‘Hoe werkt het leven als een transgender?’ Een snelle zoek op Google had hem geleerd dat we transgender persoon zeggen, transidentiteit is immers niet alles wat ik ben. Ik mag er niets van zeggen. Zijn afwijkende identiteit vrijwaart hem van enige vorm van anti-lhbti-sentimenten, aldus de progressieve bobo’s. Als ik hem toch zou aanspreken dan zullen eens emancipatoir bedoelde termen als semantische stokslag tegen me gebruikt worden: ‘Validist!’

In een groep gaat echte authenticiteit vrijwel altijd verloren. Het is de perceptie van creativiteit die vormt wat we als uniek ervaren. ‘Ich bin der Mitte,’ zei de inmiddels afgeserveerde Angela Merkel ooit. De zwaar conservatieve, anti-lhbti-wetgeving de ze er ondertussen doorheen drukte, werd daarmee onderdeel van het midden. Zo gaat het ook met degenen die zo’n groep als ‘bijzonder’ brandmerkt. De vele introducties bestaan slechts uit vage verhalen die ik al zo vaak heb gehoord. ‘Ik wil mijn ware verhaal vertellen,’ zegt het hoogblonde communicatiemeisje dat haar hele leven door paternaal geld gesteund wordt: handig zo’n vader in de Quote 500. Ze vertelt over hoe ze ooit gepest werd omdat ze als enige in de klas transgenderrechten zo belangrijk vond. Fijn kind, ook handig dat jouw redderscomplex als voer voor aandacht dient. De echte transgender persoon in het gezelschap – dat ben ik – kan op weinig empathie rekenen. De groep bepaalt de normen, maar het kost echt een vrij sterk mens om buiten je eigen vooroordelen te kijken. Transgenders redden: ja. Transgender zijn: dat gaat te ver.