Tekst: Max Rensink /// Beeld: Dorota Dabrowska
Op AT5 zie ik dat de inschrijvingen voor de marathon van Amsterdam in oktober zijn geopend. Mijn langgekoesterde wens om mee te doen aan een hardloopwedstrijd over een grote afstand flitst door mijn hoofd. Gauw bedenk ik me dat een marathon wel erg ver is, dat het inschrijven waarschijnlijk veel geld kost en dat blessures constant op de loer liggen. Ik heb helaas vaker last van blessures – het afgelopen jaar ben ik al regelmatig afgeremd bij het hardlopen door een hamstringblessure, die momenteel gelukkigerwijs onder controle lijkt – dus een verstandig idee is het wellicht niet. Oké, 42 kilometer rennen is inderdaad gekkenwerk.
Maar 21 kilometer dan? In een opwelling besluit ik me in te schrijven voor de halve marathon (die ook een stuk goedkoper is). De tweede gedachte die door mijn hoofd schiet – ik ben vandaag blijkbaar in een assertieve bui – is dat het gaaf zou zijn om samen met anderen te lopen. Ik stuur tegen beter weten in een berichtje naar mijn vrienden van het zaalvoetbalteam, die vast niet te porren zijn voor deze conditionele uitdaging. In de derde klasse maakt het namelijk weinig uit dat onze gebrekkige techniek niet wordt gecompenseerd door uithoudingsvermogen. De afgelopen maanden hebben we natuurlijk niet kunnen spelen, dus de relatieve fitheid van de start van het seizoen is langzaamaan verdwenen.
Tot mijn grote verbazing en enthousiasme schrijven twee teamleden zich meteen in, en langzaam volgt de rest. Sommigen gaan direct overstag, anderen na een lang telefoongesprek, maar bijna iedereen staat ingeschreven. Wat een mijlpaal voor de groep die in haar studententijd minstens evenveel kilo’s als jaren wijsheid heeft kunnen bijschrijven. Nu kunnen we elkaar op afstand motiveren, samen trainen en concurreren met onze hardlooptijden in Strava, een app om trainingsrondjes en -tijden met elkaar te delen. Slechts één vriend downloadt de app niet, maar dat betekent niet dat hij niet stiekem keihard traint. Je vergeet bijna dat iets ook plaats kan vinden als iemand het niet via de socials deelt. Deze dark horse, die zichzelf slim in de underdogpositie heeft weten te manoeuvreren, wordt ongetwijfeld de verrassing van oktober.
Op Strava vliegen de kilometers ons ondertussen om de oren. De langste van de groep loopt op een zaterdagochtend ‘eventjes’ zestien kilometer, de rest applaudisseert virtueel. ‘Je bent er al bijna!’ Leuk om zo toch met elkaar in contact te zijn. Wanneer ik ga eten met twee van de hardlopers, komt enkele dagen later slecht nieuws: we moeten alle drie in quarantaine. Een van hen liep die ochtend nog een mooie zes kilometer. Zijn eigen reactie onder het Strava-bericht spreekt boekdelen: ‘Gonna be the last for a while.’ Als we beseffen dat we op zijn minst vijf verloren dagen tegemoet gaan, opgesloten in een klein slaapkamertje, zakt de moed ons in de schoenen. De rest traint als een gek: kunnen we deze verloren tijd nog inhalen?
Babel Magazine 