Teskt: Teske Wortman // Beeld: Dorota Dabrowska
Er lijken geen ideale opties te zijn voor het tegengaan van klimaatverandering, alleen slecht en slechter. Ik snap wel dat mensen zich niet wagen aan een duurzaam leven. Het lijkt in eerste instantie onmogelijk. Aan ieder ding dat je denkt goed te doen, zit weer een keerzijde. Het ene moment zijn bamboe tandenborstels de oplossing en het volgende moment wordt er gezegd dat ze nog slechter zijn dan plastic tandenborstels. Net als informatie over ieder ander kennisveld is het moeilijk vast te stellen wat waar is en wat niet. Dit wordt nog moeilijker gemaakt door bedrijven die doorhebben dat het trendy is om duurzaam te zijn. Wanneer een bedrijf producten duurzamer laat lijken dan ze werkelijk zijn door middel van reclamevoering, verpakkingen of zelfs valse feiten, dan wordt dit greenwashing genoemd. Verpakkingen worden letterlijk groen gemaakt en er komen dingen op te staan als ‘100% recyclebaar’ of ‘Volledig biologisch afbreekbaar’, ook wanneer dat niet het geval is. Het hoofddoel van bedrijven is namelijk dat je altijd blijft consumeren. Het omgekeerde van duurzaamheid.
Als je ontkent dat klimaatverandering bestaat, is het heel begrijpelijk dat je je niet waagt aan een duurzame levensstijl. Er zijn ook mensen die erkennen dat het klimaat verandert en toch hun levensstijl niet aanpassen. Een dominant idee, eentje waarbij de nodige cognitieve dissonantie komt kijken, is het idee dat andere mensen het probleem wel oplossen. Ik heb daar zelf ook last van: nadat ik een klimaatdocumentaire heb gekeken, ben ik bijvoorbeeld onwijs gemotiveerd om me in te zetten, maar dat gevoel duurt nooit lang. Langzaam vervaagt het totdat het ergens achterin mijn hoofd is beland, om opnieuw tijdelijk opgewekt te worden door een protest of documentaire. Daar komt het nodige schuldgevoel bij kijken. Wanneer het weer op de voorgrond is, is het ook meteen duidelijk dat het voorheen op de achtergrond was. Als ik dan eindelijk de tijd heb om me te verdiepen in de kwestie word ik overmand door het gevoel dat ik als individu geen verschil kan maken.
Het is moeilijk om hoop te houden en als individu je leven aan te passen voor het milieu wanneer je ziet dat er van uit de overheid minimale inzet wordt getoond en grote bedrijven zich alleen groen voordoen zonder werkelijk iets om het klimaat te geven. De gedeelde verantwoordelijkheid zorgt voor een hopeloos gevoel, het is als een groepsproject waar de helft van het team zich minimaal inzet. Zelfs als de overheid strenge maatregelen zou invoeren lijkt het onwaarschijnlijk dat mensen ze zullen opvolgen. Met zoiets simpels als een mondkapje dragen lijkt dat al niet te lukken. De ondergang van de aarde lijkt de laatste tijd steeds onvermijdelijker te worden en het is moeilijk vast
Babel Magazine 