Verkiezingen

Tekst /// Max Rensink Beeld /// Dorota Dabrowska

Dinsdagavond 12 november was niet zomaar een dinsdagavond. Er stonden drie belangrijke dingen te gebeuren: er volgde een persconferentie over het aanscherpen van de coronamaatregelen, Ajax speelde een belangrijke uitwedstrijd in de Champions League én de Amerikaanse presidentsverkiezingen kwamen tot een climax. Tenminste, dat is wat ik had verwacht. De inauguratie van Biden vindt deze maand eindelijk plaats: mijn gedachten gaan terug naar die tumultueuze verkiezingsweek in november.

Wekenlang riep ik dat het niet zo kan zijn dat het Amerikaanse volk Donald Trump zal herkiezen. Dat is toch onmogelijk? Diep vanbinnen weet ik dat ik bluf, want vier jaar geleden riep ik hetzelfde… Maar de realiteit van nog vier lange jaren Trump durf ik niet onder ogen te komen: struisvogelgedrag.

Na de voetbalwedstrijd (1-2 winst voor Ajax) neem ik plaats op de bank voor een nacht televisie. Ik zap heen en weer tussen NOS en CNN: de eerste is iets beter geschikt voor de kleine oogjes, maar erg sloom en weinig gericht op binnenkomende uitslagen. De laatste het tegenovergestelde: een wervelwind aan cijfers en uitslagen schreeuwt me tegemoet. Nadat Florida rond half vier de kant van de Republikeinen op lijkt te gaan, is duidelijk dat er de komende uren geen definitieve uitslag wordt verwacht. Ik besluit een korte powernap te doen. Na drie uur slaap is het nog ongemeen spannend. Trump maakt nog steeds een grote kans op herverkiezing… Ik schuif terneergeslagen aan bij mijn online werkgroep, waar mijn docent zegt: ‘Are you all as tired and depressed as I am? I wish you luck the coming days.’

Dagen, inderdaad. Ik beleef de volgende vijf dagen in een soort trance: mijn emoties wisselen van grove ontkenning – we hebben Amerika toch helemaal niet nodig? – en verdriet voor de bevolking van het land, tot hoopvol. Als een lome luiaard, stapje voor stapje, lijken de poststemmen het momentum toch te doen kantelen. Elk uur krijg ik van mijn zusje nieuwe uitslagen doorgestuurd: ‘Het verschil in Pennsylvania is nog maar 22.837 stemmen!’

Na iedere Zoomsessie zet ik CNN snel aan, waar dagenlang een onophoudelijke waterval aan cijfers, voorspellingen en key race alerts op je af komen razen. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat Biden tóch gaat winnen. Op zaterdagmiddag is het plots zover: former vice-president Joe Biden is nu president elect Joe Biden. Een prachtig televisiemoment speelt zich af. Politiek commentator Anthony Kapel Jones maakt huilend duidelijk waarom het zo ontzettend belangrijk is dat Trump het politieke toneel met rasse schreden verlaat. Hij spreekt zijn pijn van vier jaar Trump glashelder uit. Als Biden de woorden ‘I do solemny swear…’ uitspreekt met Kamala Harris aan zijn zijde, zal ik terugdenken aan de tranen van Jones. De wereld is een klein beetje beter geworden.