Zeevogels

Tekst: Jens Rummens & Sofia de valk // Beeld: Inge Spoelstra

De grimmige gelaagdheid van de verschillende kleuren steen, begroeid met zacht zeemos denken je een houvast te bieden.

Elke pas, wegens de hitte en de ruwheid van de rots, smeekt om voorzichtigheid.

Toch is de scherpe ondergrond jou de meester wanneer je bij het optillen van een mispas een rode vlek ziet verschijnen.

Op handen en voeten struikel je naar boven, kijk je naar voren waar je al turend de juiste stevigheid zoekt.

Af en toe achterom; een meeuw zó groot, bootjes die kleiner worden en hoofdjes die net dobberende keien zijn.

Omhoog; waar de zon op je gezouten rug brandt en je je ogen dichtknijpt.

Niet naar beneden dat is voor later.

Op adem komend en half gesloopt stelt de oceanische wijdte je met schoonheid gerust en streelt de wind je zilte lichaam.

Trachtend naar vermanning word je je hysterisch hart gewaar dat tegen hoge snelheden de adrenaline door het lichaam jaagt.

Je hoort aanmoedigende kreten alsof geeuwende zeevogels rondom je hoofd suizen.

Je tenen krullend om de juiste positie, een vluchtige blik in de gapende diepte en je wacht het moment af waarin je hersenspinsels zich een seconde zullen overlaten aan je impuls.

Vrij vliegend door het luchtruim maar verankerd aan de motie die je de suizende diepte in joeg; gewaar van je lichaam dat vooruitgaat op je gevoel.

Je doorboort de spiegel waar extase en je lichaam weder samenkomen. Onder haar oppervlak word je omarmt door de vloeibare materie, bellen en schuimkoppen ontspringen om je heen. Boven het koele, nog steeds ziltige water, wrijf je in je ogen, de zon opnieuw brandend en daarboven de nu pas overtroffen hoogte. Je strekt je armen, benen, als een ster flikkerend omhoog. Je lacht de andere meeuwen toe en denkt met nieuwe twijfel:

nog eens?