Lieve Babel-lezer,
Als studenten zijn we altijd druk in de weer met onze toekomst. Hoe kunnen we ook anders? Dat collegegeld dragen we niet af omdat we zo graag een schuld opbouwen bij Ome Duo. We investeren, in onszelf en daarmee in onze toekomst. Ook al kost het ons soms een paar pogingen; dan blijkt het behalen van die propedeuse een obstakel te veel, de statistiekvakken een brug te ver of je collegemaatjes toch niet je volk. Dan beginnen we opnieuw, schrijven we ons in, volgen de colleges en hopen onze plek gevonden te hebben. We zijn flexibel, veelzijdig en leergierig. Of dat claimen we in ieder geval op onze cv’s, nu veelal nog gevuld met een vakkenvullersbaantje en een voorzichtige stage. Maar we timmeren aan de weg. We breiden onze kennis continu uit en hopen maar gekwalificeerd te zijn voor die o-zo-begeerlijke banen en het Fata Morgana dat een vast contract heet.
Nu we massaal zijn opgesloten in onze huizen en de economie op het randje van de afgrond balanceert, zijn de mogelijkheden om onze kennis uit te breiden opeens beperkt. Bedrijven moeten kosten besparen dus de stagiaires vliegen er het eerst uit, en de organisatie waar je je zinnen op had gezet voor na je studie heeft opeens geen vaste krachten meer nodig. Volgeschreven cv’s maar geen baan te bekennen. Het is het deprimerende toekomstbeeld van de hedendaagse student. Gelukkig zijn we flexibel, veelzijdig en leergierig. We bluffen een eind weg op onze cv’s en pochen met onze kennis in de zoveelste motivatiebrief, maar de competitie is dan ook moordend. Je studieschulden afbetalen als vakkenvuller duurt immers een stuk langer dan als hoogleraar. We zijn het kroost van de prestatiemaatschappij en elleboogwerkend proberen we onszelf van een stabiele toekomst te verzekeren. Een eigen huis? Een vast contract? De zekerheden van onze ouders zijn onze tantaluskwelling: binnen handbereik, maar toch onbereikbaar.
Een zekere toekomst proberen te veroveren in tijden waarin niets zeker is, voelt als een paradox. Verliezen we niet uit het oog waar de universiteit voor staat? Het vergaren van kennis om het vergaren van kennis. Onderzoek doen vanuit een interesse in de wereld, niet in de banenmarkt. Kunnen we niet heel even de prestatiemaatschappij de rug toe keren en leren omdat we dat willen, in plaats van moeten? Zet de politieke podcast Polititia eens aan terwijl je door de lege stad fietst en leer iets nieuws over de politiek. In deze Babel vertelt Titia waarom dat zo belangrijk is. Pas je vergaarde politieke kennis toe op het Noord-Zuidconflict of lees hoe onze docenten teruggeworpen worden op de essentie van lesgeven tijdens de coronacrisis. Schrijf een boek binnen een maand – onze redacteuren vertellen je hoe – of sta stil bij het belang van televisie. Lees, leer, absorbeer, maar wel omdat jij het wil. Niet omdat het goed staat op je cv.
Veel leesplezier!
Liefs,
Maryse, Julianne en Danielle
Babel Magazine 