Samen

‘Er zijn twee soorten mensen in deze wereld,’ fluistert ze. ‘Mensen zoals zij en mensen zoals wij.’ 

‘Mensen die alleen zijn?’ 

‘Precies,’ antwoordt ze. ‘En mensen die met z’n tweeën zijn, zoals wij.’

Ik ben hier nog nooit geweest. Het is anders wanneer ze me erover vertelt, over haar huis, haar partner, haar leven. Dat voelt ver weg. Het zelf zien, het zelf meemaken, doet meer met me dan ik had verwacht.

‘Ik weet dat het vandaag eigenlijk jouw dag is, dus –’

Een schaduw valt over me en ik slik mijn laatste woorden in.

‘Tegen wie praat je, lieverd?’ Een man. Heeft hij het tegen mij? 

Een kus op de wang, hij knijpt in mijn schouder. Wie?

‘Je partner, Ron. Je houdt van hem.’ Ze fluistert de herinnering in mijn oor. Hoe ze elkaar hebben ontmoet, in de supermarkt, dat het liefde op het eerste gezicht was zo bij de eieren. Ik herinner het me als een vage droom: ik was erbij en toch ook niet.

Mensen zoals zij en mensen zoals wij.

Ze vertelt me hoe verliefd ik op hem ben en ik geef hem mijn breedste glimlach, zoals ik al vele malen eerder heb gedaan. Wanneer hij naast me komt zitten, leg ik mijn hoofd op zijn schouder. Ze is tevreden, ik doe het goed.

Hij is knap, maar ik had niet anders van haar verwacht.

‘Niemand, schat,’ antwoord ik. ‘Niemand.’ 

Het is niet mijn dag, maar ik ben blij dat ze me deze kans geeft. Ze glimlacht en ik ook.

Beeld: Winonah van den Bosch // Tekst: Danielle Kliwon