Zelfs zonder te kijken kon hij haar aanwezigheid voelen. Niet dat zijn hart een slag oversloeg, of dat zijn lende opeens begon te branden. Gewoon een gevoel dat ze daar was, achter hem, uit het zicht, maar onbetwistbaar bestaand.
‘Je kan binnenkomen,’ zei hij, zijn ogen niet wijkend van de documenten die hij aan het lezen was. Zijn vader had veel losse eindjes achtergelaten. Aan hem de taak om alles aan elkaar te knopen. Hij was er meteen na de begrafenis mee begonnen. Elf dagen geleden.Zelfs na bijna twee weken was het einde nog niet in zicht. Codetaal en dwaalsporen, typisch zijn vader. De geruststelling dat de documenten vertrouwelijk waren gebleven. Zelfs hij had moeite ze te ontcijferen, laat staan een buitenstaander.
‘Kom naar bed,’ mompelde ze. Achter hem, een hand op zijn schouder, haar mond bijna tegen zijn oor. Niet onprettig, echter ongewenst. Niet nu. Hij schudde haar hand weg en ze rechtte zichzelf, langzaam, afgewezen, maar zeker niet verslagen.
‘Dorian,’ verzuchtte ze. ‘Je zit hier al dagen, nachten. Kom naar bed, dit is niet goed voor je. Je hebt ook je rust nodig.’
Weer die hand op zijn schouder en wederom schudde hij haar af. Dwingender ditmaal. Ze zette haar nagels in zijn schouder. Niet onprettig. Ongewenst?
‘Marie…’ Hij peuterde haar vingers van zijn schouder, zachtaardig, bijna liefkozend, en kuste haar knokkels vluchtig. ‘Ik moet dit afmaken. Dit is alles dat er over is. Ik moet weten waar ze mee bezig waren voordat mijn vader werd-’
Hij slikte zijn woorden in, streelde haar pols. Vederlichte aanrakingen, zijn lippen tegen de hare. Geen kus, slechts een liefkozing. Een vluchtige aanhaling om haar gerust te stellen.
‘Ga slapen,’ fluisterde hij in haar mond. ‘Morgen is het beter.’
Hij als winnaar en zij verslagen. Nog één aanraking en ze droop af. Gerustgesteld, maar niet helemaal. Want morgen zou precies hetzelfde zijn.
Morgen weer een dans.
Tekst: Danielle Kliwon // Beeld: Winonah van den Bosch
Babel Magazine 