Ik zag haar in de bus. Voor het gemak zal ik haar Ciara noemen. Dat is ook contextueel verantwoord: Zondag 9 februari was haar dag.
Ciara was amper een jaar oud – wellicht zelfs jonger. Ze lag in de buggy te slapen. Waar iedereen het over haar had, waar sociale media overliepen met tips, gifjes en angsten, lag zij heerlijk te slapen. Het kon haar allemaal niks schelen. Misschien was de storm wel naar haar vernoemd. Misschien was dit haar stempel op de wereld. Omgevallen bomen, verstoorde reisplannen en een hoop stress.
Ik zeg – of schrijf liever – nu wel ‘stilte in de storm’, maar eigenlijk was het gewoon stilte vóór de storm. Het was rond twee uur in de middag, ruim voor het hoogtepunt van de storm.
Er werd van alle kanten aangeraden om niet de weg op te gaan. Toch waren er genoeg toeristen en boodschappen-doeners te vinden. En deze moeder met haar kind – ik weet niet eens of het een jongen of meisje was. Ik heb hier gekozen om het een meisje te noemen, daar past een naam als Ciara immers beter bij. Best een typisch moderne naam, zoiets als ‘Storm’, of ‘Wolf’.
De eerste halte nadat ik opgestapt ben, moeten moeder en kind er alweer uit. Het beschermende lakentje wordt omhooggetrokken, vastgeritst en nog een keertje nagekeken. Dat moet best een zorg zijn. Zo’n klein kind over straat te moeten nemen met dit weer.
Ciara slaapt stug door. Het kan haar nog steeds niets schelen. Hollandse nuchterheid? Daar kunnen wij nog veel van leren. Ciara heeft nog nooit een puppy hoeven knuffelen om met haar tentamenstress om te kunnen gaan. Noch heeft ze voor een camera moeten verschijnen om als tienjarige te klagen over prestatiedruk.
Nee, Ciara blijft lekker slapen. Wellicht snapt zij beter dan wie dan ook hoe je met slecht weer om moet gaan. Gewoon nog een keertje omdraaien.
Tekst: Arthur Meijer // Beeld: Dorota Dabrowska
Babel Magazine 