Lange tijd was het Rokin een plek die ik liever vermeed. De combinatie van toeristenmassa’s en metrobouwputten maakte me chagrijnig. Sinds de komst van de Noord/Zuidlijn ben ik verliefd op het Rokin, in het bijzonder op de fontein voor de boekhandel.
Tekst: Freek Haye // Beeld: Anna Berkhout
Ik pak niet vaak meer de metro, maar als ik hem neem, verheug ik me op het uitstappen bij het Rokin. Via die lange, smalle roltrappen omhoog, kijkend naar de duizenden archeologische vondsten waarbij ik altijd weer wat nieuws spot, om uiteindelijk uit te komen bij het pronkjuweel van het centrum: de Rokinfontein.
De fontein genaamd Two Immovable Heads bestaat uit twee gezichten: de ene kijkt uit over de Dam, de ander over het Muntplein. Ze zijn versmolten in de nek, van waaruit het water met rustgevende snelheid naar beneden stroomt. De in 2017 geplaatste fontein, gemaakt door de Nederlands-Belgische kunstenaar Mark Manders, is vooral ’s avonds, wanneer zij bovenop goudkleurig licht geeft en je de ietwat afleidende natuurstenen sokkel niet ziet, op z’n mooist.
Het kunstwerk is een verademing op het drukbezochte Rokin waar trams, taxi’s, fietsers en bussen de hele dag door de binnenstad in en uit druppelen. Waar het Rokin voorheen haar sierlijkheid verloor door de smalle stoep vol lelijke blauwe bouwhekken, is het nu een chique promenade met aan het eind een schitterend kunstwerk. Het kostte de gemeente dan wel ruim een miljoen, maar hè, dan hebben we ook wat.
In tegenstelling tot het monument op de Dam, dat – ongeacht de betekenis – naar mijn mening een oerlelijke, door hordes toeristen en zwermen schijtende duiven gedomineerde bedoening is, vormt de Rokinfontein een hoogwaardige bouwkundige toevoeging aan de binnenstad. Qua kleur en vorm sluit de fontein feilloos aan bij de zeventiende-eeuwse smalle woningen met hun uiteenlopende gevels.
Vorig jaar werd de fontein tijdelijk uitgezet vanwege problemen met de afvoer. Het waterkunstwerk lekte waardoor het trottoir rondom de fontein soms een groot waterballet werd. Maar ook zonder water blijft het een fraai en, geheel volgens Manders’ plan, tijdloos kunstwerk. ‘Hopelijk lopen er binnenkort toeristen langs die denken dat die fontein er al honderden jaren staat,’ aldus Manders bij de opening van de fontein.
Bewoners, winkeliers en vastgoedeigenaren verzorgden als kers op de taart de vierkante meters rondom het kunstwerk. Het pleintje met schattige iepjes omringd door vele bankjes biedt de druk shoppende toerist, willekeurige stadsbewoner of voorbijlopende student een moment van bezinning. Zwijgend kijken naar de zacht stromende stralen om na een paar minuten je weg fris te vervolgen. Nooit gedacht dat dat kon op het Rokin.
Babel Magazine 