Nooit meer sluiten

Tekst /// Lucas Gortemaker Beeld /// Fieke de Groot

20 februari 2022

Binnen een gedeeld huis in de buurt van station Brussel-Zuid heb ik laatst een vochtige souterrainkamer verruild voor een prachtige kamer met een balkon op het oosten. Het is bijna kwart voor tien. Daarnet ben ik gewekt door de warme ochtendzon, die vanachter de hoogbouw tegenover het huis bedachtzaam op kwam zetten. Vogels fluiten goed nieuws, de eerste lentedruppels zweven in de koude buitenlucht. Helaas heb ik de Shazam voor vogelgeluiden nog steeds niet op mijn telefoon geïnstalleerd, waardoor ik niet kan achterhalen welke het precies zijn. Vannacht ben ik in mijn winterjas op de bank op het balkon in slaap gevallen. De modderige North Face-schoenen die ik aanhad, liggen op de tegels te drogen. Mijn oren suizen, slikken doet pijn en ik voel een lichte hoofdpijn opkomen. In de verte hoor ik gekras van een afremmende trein. Achtergebleven regenwater druppelt traag op de golfplaten boven mij. Het zonlicht straalt aangenaam op mijn vermoeide gezicht. Achter mijn gesloten ogen zie ik complexe zachtroze, bloedrode patronen met helderblauwe vlekken. Trage, frisse luchtstromen vagen de desillusies van uren geleden uit mijn gedachten. Uren die ik in technoclub Fuse aan de Blaesstraat heb doorgebracht.

Na maanden van verplichte sluiting om de nare bijwerkingen van een mondiale gezondheidscrisis zoveel mogelijk te beperken, hadden Fuse en andere Belgische nachtclubs genoeg gekregen van hun aarzelende landsbestuurders. Daarom kondigden zij aan om op vrijdag 18 februari, bij wijze van protestactie, te heropenen. De afgelopen twee jaren zijn beroerd geweest voor de nachtcultuursector in België. Deze onwettige heropening was voor Fuse om financiële redenen noodzakelijk. Gelukkig werd in aanloop naar het openingsweekend bekend dat de overheid, na overleg met mensen uit de cultuursector, had besloten het nachtleven verder te openen. Waar horecazaken een paar weken eerder al tot middernacht open mochten blijven, was het vanaf nu eindelijk ook weer toegestaan ook de uren hierna te benutten. Protesteren was overbodig geworden. Omdat ik hiervoor nog nooit in Fuse was geweest, leek dit mij een ideale gelegenheid om daar voor eens en altijd een einde aan te maken.

Fuse is een internationaal bekende nachtclub in de Marollenwijk in Brussel. Het gebouw diende ooit als buurtcinema. Daarna kwam er de nachtclub Le Disque Rouge, die in het bijzonder geliefd was bij Spanjaarden. In 1994 namen twee West-Vlamingen deze club over en maakten er de technoclub van die het tot op de dag van vandaag is. Fuse heeft zich door de jaren heen ontwikkeld tot een populaire uitgaansgelegenheid. De tickets voor het openingsweekend waren dan ook razendsnel uitverkocht. Vervolgens meldden honderden mensen zich op het online platform TicketSwap om vrijkomende tickets weg te grissen. Blijkbaar bestaan er automatische bots en scripts die je op je telefoon kunt installeren om deze tickets binnen een seconde te kopen. Zelf had ik in de reguliere verkoop twee tickets voor de zaterdagnacht weten te bemachtigen. Omdat de vriend die eigenlijk mee zou gaan op het laatste moment wegens verkoudheidsklachten afzegde, bood ik dat tweede ticket aan op TicketSwap. Het was binnen een seconde verkocht. De zucht naar een nachtelijk uitstapje was ontegenzeggelijk groot.

Rond één uur ’s nachts fietste ik naar de Blaesstraat, een tocht van zo’n zeven minuten. De sfeer was er een beetje grimmig. Een willekeurige feestganger kreeg onenigheid met een groepje jongeren dat voor een wasserette tegenover Fuse aan het hangen was. Ik stalde mijn fiets en sloot achteraan de lange rij voor de ingang aan. Waar mensen hier vroeger in de rij stonden om zichzelf in zorgvuldig samengestelde projecties van licht te verliezen, deden ze dat nu voor muziek van Altinbas, Emily Jeanne, DC Salas, Bibi Seck en Raär. Het was niet erg dat ik van die hele line-up geen enkele artiest kende, omdat ik ervan houd nietsvermoedend overdonderd te worden door de onbevattelijke veelheid aan geweldige muziek die onze wereld rijk is. Na het tonen van mijn Covid Safe Ticket, kreeg ik een stempel op mijn hand en mocht ik naar binnen.

Het was in de hoofdzaal nog drukker dan in De danszaal die Vincent van Gogh in 1888 in Parijs geschilderd had. Er waren alleen minder hoeden. Van extreem drukbezochte feesten hou ik eigenlijk helemaal niet. Op zulke feesten blijf ik het liefst tot wanneer alleen de authentieke nachtcreaturen, weggeslopen uit composities van Duke Ellington, overgebleven zijn. Dan is er intussen voldoende ruimte ontstaan om onbeheerst te dansen tot het licht wordt. Nu had ik daar helaas geen energie voor. In de tweede zaal, waar het iets rustiger was, spoorde een meisje met dreadlocks mij op opdringerige wijze aan om met haar mee te bewegen. Blijkbaar was het nogal belangrijk voor haar, want ze hield dit vrij lang vol. Zulke mensen zullen moeten beseffen dat hun ongewenste gedrag het tegengestelde effect bereikt. De neiging om los te komen was bij mij behoorlijk gekelderd. Ooit hoorde ik een theorie die stelde dat indien de energieën op de dansvloer in evenwicht zijn, niemand zal botsen. De dansvloer in Fuse was voortdurend in beweging met mensen die iets te drinken gingen halen, naar de wc moesten of wilden roken. Aangezien ik meermaals met hen in botsing raakte, was mijn energie volgens deze dansvloertheorie niet met die van anderen in evenwicht. Met een oude iPhone filmde ik nog wat van het meeslepende lichtspektakel in de club. Door met de telefoon te schudden ontstond een interessant lijnenspel, dat op het resultaat van gekras op een lege filmstrook leek. Rond drie uur ’s nachts hield ik het voor gezien.

Het groepje jongeren hing nog altijd voor de wasserette. En ik fietste terug naar huis over de straten die vorige winter rond dit tijdstip, op last van een avondklok, verboden terrein waren. Ondanks dat deze uitgaansnacht mij niet omver geblazen heeft, ben ik toch enorm opgelucht dat nachtelijke samenkomsten niet langer illegaal zijn. Vorig jaar werd in september op de website van Fuse een bijzonder filmpje geplaatst, waarin het toen langverwachte openingsweekend in oktober werd aangekondigd. In het filmpje vertegenwoordigden vijf jongeren een New Regime. Destijds moest de club een paar weken later alweer sluiten. Hopelijk zal dat niet nog eens het geval zijn en mag Fuse vanaf vandaag tot in de eeuwigheid openblijven. Maar dan wel zonder mij, want de komende weekenden wil ik graag naar andere plekken toe. De zon is in de tussentijd alweer achter andere hoogbouw verdwenen. Onder het aanhoudende vogelgefluit val ik opnieuw in een diepe, diepe slaap.