Door: Vincent Kupers
Beeld: Elianne Koolstra
Vorig jaar kwam de cabaretvoorstelling van die ene rare kunstenaar van De Slimste Mens uit. Die gast die zich voordoet als Stefano Keizers, maar eigenlijk Gover Meit heet. Nadat Keizers zijn gezicht liet zien bij deze populaire televisiequiz, was het tijd voor iets groots en vernieuwends: de ontregelende cabaretshow Erg Heel.
Keizers’ voorstelling bestaat uit meerdere onafhankelijke verhalen, die de show een chaotisch karakter bezorgen. Als hij begint met een nieuw hoofdstuk, wordt het publiek direct ondergedompeld in een nieuw universum van zijn belevingswereld. Deze overgangen vinden onverwachts plaats. In het begin komt dit rommelig over, maar naarmate de tijd vordert en men steeds dieper doordringt tot zijn belevingswereld, lukt het hem om de toeschouwers te onderwerpen aan zijn werkwijze.
De manier waarop Keizers de afzonderlijke hoofdstukken op een absurdistische wijze weet vorm te geven, valt erg in de smaak bij verschillende recensenten. Zij gaan voornamelijk in op dit specifieke element van zijn show, maar vergeten te kijken naar wat zich schuilhoudt achter dit absurdisme. Het is namelijk mogelijk om een diepere betekenis te ontdekken in alle chaos. Deze diepgang is bittere noodzaak voor Keizers, want pas dan kan hij de balans vinden tussen gekte en genialiteit.
Keizers’ zoektocht naar een podium
De openingsscène begint met een stem die wordt geproduceerd vanachter de coulissen. Deze stem blijkt uiteraard van Keizers te zijn. Hij geeft aan dat er twee vrijwilligers nodig zijn om zelf op het podium te kunnen komen. Na enkele ongemakkelijke minuten verschijnen er twee toeschouwers ten tonele, die Keizers daar aantreffen op een brancard. Keizers, die volledig vastgeketend zit aan het draagbare ziekenbed, wordt door hen rechtop neergezet. Hun moment of fame is nu al ten einde gekomen. Ze nemen weer braaf hun oorspronkelijke positie als toeschouwer in.
Keizers begint vervolgens met monotone stem zijn biografie op te sommen; een ontroerend verhaal waarin hij onder andere vertelt dat hij de naam Stefano Keizers heeft verzonnen, zodat zijn ouders hem niet voor de zoveelste keer zouden zien falen. Na deze opsomming valt hij met een flinke knal tegen de vlakte. Terwijl hij op de grond ligt, worstelt hij zich op panische wijze los uit de brancard.
De ontwikkeling van Keizers’ carrière kan zonder veel psychologische diepgraverij in verband worden gebracht met zijn lijdensweg op de brancard. Zijn deelname aan De Slimste Mens was een belangrijk hoofdstuk van zijn carrière. In de tijd vóór dat optreden, werd hij nog gezien als die ene rare kunstenaar. Door zijn deelname kreeg het grote publiek een geruststellender gevoel over zijn bestaan. De Slimste Mens fungeerde als een scheidsrechter en liet de Nederlanders zien dat Keizers best wel oké is.
In dezelfde periode won hij geheel onverwachts de Wim Sonneveldprijs op het Amsterdams Kleinkunst Festival met een volstrekt onnavolgbare show. In de voorbereiding van Erg Heel heeft hij samen met Jelle Kuiper hard gewerkt aan het doseren van zijn absurdisme. Keizers heeft uiteindelijk de perfecte formule gevonden om zijn creaties te presenteren aan het grote publiek. Hij heeft zich eindelijk uit de brancard weten te worstelen en zo een plekje in de Nederlandse cabaretwereld veroverd. Gover Meit hoeft zich niet meer te verbergen achter het pseudoniem Stefano Keizers.
Een onafhankelijke belevingswereld
Het publiek krijgt zeker geen doorsnee cabaretvoorstelling voorgeschoteld. Keizers slaagt er voortdurend in om de verwachtingen te ontregelen. De voorstelling is een aaneenschakeling van eigenzinnige gebeurtenissen, die voortkomen uit het brein van de veelbelovende debutant.
Zijn eigenheid komt wel heel letterlijk naar voren bij de mondharmonica-solo. Tijdens de solo, die overigens heel vals klinkt, is tegelijkertijd zijn eigen stem te horen uit de speakers. Hij onderneemt een wanhopige poging om zichzelf te laten stoppen. Keizers, die nog steeds obsessief mondharmonica speelt, trekt zich precies niets aan van het stemmetje. Na een tijdje vindt hij het genoeg geweest; zijn solo komt abrupt tot een einde.
Naast het komische effect van het negeren van zijn eigen stem, laat Keizers blijken dat hij zich op geen enkele manier laat beïnvloeden. De manier waarop hij zich hier opstelt sluit volledig aan bij zijn visie over hoe cabaret tot stand moet komen. Keizers is een voorstander van cabaret dat op een onafhankelijke en authentieke manier wordt gemaakt. Volgens hem is het belangrijk dat er gecreëerd wordt door zelf na te denken en niet door anderen te kopiëren. Of de mondharmonica-solo op die manier opgevat dient te worden, daar valt natuurlijk over te twisten. Het is in ieder geval duidelijk dat deze scène tot nadenken aanzet.
Het zou doodzonde zijn om Keizers’ voorstelling alleen te beoordelen op de absurdistische en experimentele kenmerken. Zijn show werkt ook vervreemdend, omdat het mogelijk is om in de absurdistische scènes een diepere betekenis te ontdekken. De voorstelling weerspiegelt Keizers’ professionele carrière en zijn visie op kleinkunst. Dit weet hij op een unieke en vernieuwende wijze te presenteren aan het grote publiek. Zo voegt Keizers een nieuwe dimensie toe aan ontregelend cabaret. Waar zijn voorgangers stopten, gaat Stefano Keizers nog een stapje verder.
Gover Meit (1987) is een Nederlandse kleinkunstenaar die in 2018 is begonnen met zijn cabaretvoorstelling onder het pseudoniem Stefano Keizers. Naast deze show heeft hij onder andere in 2016 de Wim Sonneveldprijs gewonnen en meegedaan aan De Slimste Mens. Zijn voorstelling Erg Heel is nog te zien tot eind maart.
Babel Magazine 