De coronacrisis laat diepe sporen na. We kunnen geen kant op en hebben tijd te over. Dat
haalt in sommige gevallen het beste in ons naar boven, maar in veel gevallen ook niet. We sloegen massaal aan het hamsteren, maar dat is gelukkig inmiddels in puzzelen overgegaan. We luisteren podcasts, bingen Netflix, zoomen met collega’s en doen alles om de stilte te vullen. Heel bekend Nederland kan massaal zingen – of doet minstens alsof – en probeert zo iets bij te dragen. Maar wat doe je, als zelfs je gouden keeltje geen pandemie kan stoppen? Wie zijn we, als we ons niet langer kunnen definiëren door hoe we ons tegenover anderen presenteren? Wie zijn we, als niemand meer kijkt?
Onze columnisten werden gek van de stilte en vonden rust in de pen. We keken hoe de crisis onszelf beïnvloedde, maar ook de mensen in de zorg en het bedrijfsleven, en we interviewden Ruben Terlou, die door de gesloten grenzen voorlopig niet verder kan met zijn documentaires. We kunnen geen kant op en hebben tijd te over. Al die tijd staken we in deze mei-editie van Babel. Ook wij definiëren ons aan de hand van hoe we ons tegenover anderen presenteren. Want wie zijn wij, als niemand meer leest?
Babel Magazine 