Opgescheept met Willem

Tekst door Just Pallandt

Karakter, gedeelde hobby’s, soortgelijke interesses: het zijn zaken waar eenieder (on)bewust rekening mee houdt bij het kiezen van de mensen met wie hij zich omringt. Mijn gymdocent vertelde me eens dat het ontstaan van de meeste vriendschappen uit de kindertijd en puberteit veel makkelijker valt te verklaren: je bent klasgenoten. Dat klinkt logisch. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat iemand die niet weet hoe je het woord hobby spelt, zijn vrienden uitkiest op basis van andermans hobby’s.

Daar zijn natuurlijk een paar argumenten tegenin te brengen. Er zijn ook volwassenen die slecht kunnen spellen en er zijn hersengebieden met moeilijke namen die ook van grote invloed op ons reilen en zeilen zijn, zonder dat we precies weten hoe ze heten of wat ze doen. Dat terzijde.

Op een koude maandagochtend pakten een oud-klasgenoot van de middelbare school, twee oud-kleuterklasgenoten van hem en ik om kwart voor vijf de trein naar Schiphol voor een skivakantie. In het vliegtuig reikte de stewardess ons niet één, maar twee broodjes kaas aan. ‘Jullie zien eruit alsof jullie nog niet ontbeten hebben’, zei ze. Dat klopte.

Vanuit Genève reden we naar de Alpen. We werden gebracht door mijn tante, die in de horlogestad woont. Rond de Zwitsers-Franse grens veranderde de auto in een callcenter op wielen. Eén vriend moest via Zoom een paper bespreken met een Rotterdamse professor, een ander moest zijn vlucht voor de terugweg omboeken. Gedoe alom, met wegvallende verbinding rondom de grens.

Zoals het toeval was dat wij een klaslokaal gedeeld hadden, was het ook toeval dat wij de hele week met Willem in stoeltjesliftjes zaten. Omdat een vriendin van mijn tante op de eerste dag van haar vakantie in de Alpen haar kruisband had gescheurd, werden wij opgescheept met haar zoon Willem. Hij bestreed fraude, vertelde mijn tante in de auto naar de Alpen. Dat bleek minder spannend dan het klonk: hij studeerde bedrijfskunde in Groningen en om wat bij te verdienen werkte hij bij Belsimpel en controleerde hij abonnementen.

Een van de definities van een cirkel is ‘gesloten kring’. Dat waren mijn vrienden en ik allerminst, want we hadden het erg gezellig met Willem, al vormden onze gezamenlijke, warme, dure pistelunches al snel een probleem. Zouden we Willem aan het einde van de week een tikkie sturen? Wij waren een paar dagen uit Nederland, maar Nederland niet uit ons. Op de derde dag loste het probleem zichzelf op. Willem griste het bonnetje van tafel en zei: ‘Deze is op mij’. Het bleek ook nog eens voordeliger voor ons: hij rekende in zijn eentje voor vier personen lunch af, terwijl wij met z’n vieren uiteindelijk drie lunches voor hem hebben betaald.

Behalve dat het leuk was met Willem en wij op deze manier een inkijkje in het Groningse studentenleven kregen, bracht de gescheurde kruisband van zijn moeder een ander voordeel met zich mee: de skipas zat inbegrepen bij haar hotel en wij mochten die pas kosteloos gebruiken. Mijn tante vroeg zich af wie de gratis pas had gekregen. Wij appten dat het een verlaging van onze WieBetaaltWat betekende. Op de laatste dag ontmoetten wij de moeder van Willem, onze geblesseerde donateur, met krukken en al. Samen met mijn tante aten we wat en daarna zeiden wij gedag.

Al die mensen die je eens ziet en daarna nooit meer, de cirkel van het leven. Je weet niet precies wat je hen nalaat, een goede indruk, een mooi verhaal, een vage hersenschim, een bevolker van nachtmerries en dromen. Je weet ook niet precies wat anderen bij jou achterlaten. In ieder geval hoefden we geen betaalverzoek bij Willem achter te laten.