Tekst en beeld door Sophie Meijer
Een van de mooiste dingen aan Amsterdam vind ik de oneindige hoeveelheid verborgen plekken. Elke keer ontdek ik wel weer een (voor mij) nieuwe boetiek, een verstopt restaurant of een bijzondere interieurwinkel. Ook aan verborgen koffietentjes heeft Amsterdam geen tekort. Ik besloot de geheime plekjes van de Jordaan te ontdekken, samen met twee huisgenoten slash mede-koffieliefhebbers.
Ik had mezelf verboden om in de ochtend cafeïne te drinken, want ik zou mezelf ’s middags volgieten met meerdere kopjes koffie. Warm ingepakt tegen de kou, liepen mijn huisgenoten en ik door de Negen Straatjes, terwijl wij goed om ons heen keken of de Jordaan ons een van zijn geheimen zou onthullen.
Om de boel levendig te houden, besloot ik om bij elke locatie een ander soort kopje koffie te drinken: drie cappuccino’s op een dag wordt ook zo saai. Daarnaast heb ik een eindoordeel opgemaakt op basis van een sterrensysteem van maximaal vijf sterren, maar dan in de vorm van koffiebonen. Zo kan ik de Babel-lezer hopelijk een duwtje richting de beste koffiebar geven.
[Koffiespot – Elandsgracht] 4/5
De eerste koffiebar die we tegenkwamen was Koffiespot op de Elandsgracht. Wij waren bijna een andere straat ingeslagen, maar toen ik nog een laatste keer omkeek, viel de zwarte voorgevel van de koffiebar mij ineens op. Het kerstig aangeklede raamkozijn nodigde ons uit om naar binnen te gaan. Waarom de Jordaan een ‘volksbuurt’ wordt genoemd, werd ons meteen duidelijk, want het personeel leek de klanten te kennen en andersom. Ik bestelde een flat white en nam daar een stukje blueberry loaf bij als ontbijt.
Terwijl de barista mijn koffie klaarmaakte, keek ik om mij heen. De sfeer die hierbinnen hing gaf mij een huiskamergevoel. Er zaten mensen te werken achter hun laptop, maar er werden ook veel levendige gesprekken gevoerd. Een van de werknemers achter de bar was druk bezig met het persen van verse sappen van diverse kleurrijke groenten en vruchten. Het café zelf was vrij smal en niet erg diep, maar dit droeg juist bij aan de knusse sfeer. De flat white die ik had besteld was sterk, deels door de dubbele espresso natuurlijk. Het melkschuim deed niets af aan de sterke smaak van de koffie, wat naar mijn idee een goede flat white karakteriseert. Dit is absoluut een plek waar ik terug zou komen om bij te kletsen met vrienden of om lekkere koffie te halen voor onderweg.
Na de eerste cafeïne-injectie liepen wij van de Elandsgracht door naar de Rozengracht. Vergeleken met de Elandsgracht was het hier een stuk drukker met mensen die zich langs de vele kledingwinkels en restaurants haastten. Op de hoek van de kruising van de Rozengracht en de Lijnbaansgracht liepen wij tegen een café aan in Scandinavische stijl met aangrenzend een Vélo-studio waar je een les spinning kan volgen.
[Recover – Rozengracht] 4/5
Bij binnenkomst kwam er meteen een soort rust over mij heen. Recover is een kalme plek met een prachtig interieur. De houten latten aan het plafond staken af tegen de donkere oudroze kleur op de muur en de bar. Ik bestelde een cappuccino en we namen plaats aan een tafeltje voor het grote raam met uitzicht op de Rozengracht. De barista vroeg voor de zekerheid nog even welke melk ik nou in mijn koffie wilde en ik betrapte mezelf erop dat ik me toch een beetje ongemakkelijk voelde toen ik zei dat ik inderdaad ‘gewoon koemelk’ had besteld. De koffie zag er esthetisch gezien erg goed uit en had een overeenkomstige smaak. De koffiesmaak was niet heel intens, maar dat maakte hem niet minder lekker. Deze koffie was toegankelijk: goed voor de koffiedrinkers onder ons die niet van koffiebonen houden die een wat zuurdere nasmaak hebben. De matcha op de foto was volgens mijn huisgenoot ook een aanrader.
Achterin de koffiebar zit een doorgang naar de Vélo-studio: een plek waar je een work-out kan doen in de vorm van spinning op muziek, onder leiding van een motiverende instructeur. Om vanuit Vélo naar Recover te lopen, hoeft men de deur dus niet uit. Vélo trekt vooral vrouwelijke studenten aan die – als ik de trends mag geloven – ook wel houden van een kopje koffie of een matcha na een uurtje spinnen. Dat zij ook koemelk bestellen, dat durf ik haast bij voorbaat te ontkennen. Dit vermoeden werd bevestigd toen een aantal meiden in sportieve outfits na hun work-out een zuivelvrij drankje bestelde aan de bar. Ik geef ze groot gelijk, want Recover is de perfecte plek om na een intensieve sportles even op adem te komen!
Na twee kopjes koffie te hebben gedronken in een tijdsbestek van een half uur, vonden mijn mede-koffiefanaten en ik het tijd voor een kleine wandeling. Het was ijskoud, maar de zon scheen, en daar moesten we even goed gebruik van maken. De stappenteller had zijn doel van tienduizend stappen nog niet bereikt, dus de benenwagen werd weer aan het werk gezet. Na een aantal grachtenpanden van acht à negen ton te hebben bekeken en te hebben overlegd hoe we deze binnenkort met z’n drieën zouden gaan huren (in onze dromen natuurlijk), was het tijd voor de laatste shot cafeïne van de middag, en wel bij Monks Coffee Roasters.
[Monks Coffee Roasters – Bilderdijkstraat] 3,5/5
In de Bilderdijkstraat kwamen we Monks Coffee Roasters tegen. Alhoewel het café ruimer is opgezet dan Koffiespot, kreeg ik eenzelfde gevoel bij binnenkomst. Groepjes mensen waren druk in gesprek en anderen zaten zonder gezelschap aan een tafeltje een boek te lezen. Monks lijkt, gezien de variatie aan talen die er werd gesproken, een plek te zijn waar internationals graag een kopje koffie nuttigen. Het was er luidruchtig, wat misschien ook de reden is voor de ‘no laptops’-bordjes op de tafels. We bemachtigden een tafeltje en ik bestelde een simpele espresso. De koffiesmaak was zuurder dan de andere twee kopjes koffie die ik al had gedronken en beviel me daarom ook iets minder goed. Misschien dat een scheutje melk in de koffie toch iets meer naar mijn smaak was geweest. Het glas water dat ik erbij had genomen was dan ook zeker welkom. Monks is een prima plek als je van een goed gesprek onder het genot van een kopje koffie houdt. Ik zou hier zeker terugkomen voor een bakkie pleur, maar de espresso laat ik voortaan voor wat hij is.
Inmiddels begonnen mijn handen te trillen van de cafeïne – ik blijk toch een iets minder doorgewinterde koffiedrinker te zijn dan ik dacht – dus we besloten op te stappen. Na het fotograferen van de huiskat, haalden we nog een goed belegd broodje bij bakkerij Loof, die zich naast Monks bevindt. Al lopend door het winterse Amsterdam, inhaleerde ik het zuurdesembroodje met chorizo, mozzarella en pesto. Een perfecte afsluiter na een middag vol koffie.
De ontdekkingstocht door het altijd mooie Mokum heeft nogmaals laten zien hoeveel verborgen – of juist niet zo verborgen – hotspots er te vinden zijn. 13.000 stappen verder kwam ik thuis aan en stortte ik op bed met een cafeïnedip van hier tot Tokio. Mijn portemonnee was een stukje lichter, mijn voeten hebben wel eens beter aangevoeld, maar het was het meer dan waard!
Babel Magazine 