De Housewarming

Tekst door Phoebe Meekel

Op een koude vrijdagavond fietste ik naar de housewarming van mijn beste vriendin en haar vriend, met een cadeau en twee wijnflessen op zak. Ik nam mezelf voor om eens goed aangeschoten te worden, want daar had ik simpelweg zin in. Eenmaal aangekomen ben ik gelijk aan de chardonnay gegaan en ineens gaat het grote licht aan: het feest is over. Een totale black-out.

Aangezien de meeste alcoholische dranken nu eenmaal niet prettig voor mijn smaakpapillen zijn, drink ik niet vaak. Nooit dat ik écht even zin heb in een pilsje. Maar het aangeschoten warme gevoel vind ik wél leuk, en daarom ben ik af en toe bereid om een beetje te lijden. Ik wist dat dit een gezellige housewarming zou zijn, daarnaast waren de tentamens net over, dus dit leek mij een perfect moment om zo’n warm gevoel tot stand te brengen. En dat warme gevoel heb ik die avond zeker wel bereikt, maar uiteindelijk ben ik iets te ver uitgeschoten.

De volgende ochtend werd ik wakker in mijn eigen bed terwijl ik een voor mij onbekende joggingbroek droeg. Alles om mij heen draaide en ik had barstende koppijn –

 want dat is nou eenmaal hoe een kater werkt –

 en ik sprintte gelijk naar de wc. Dit alles maakte mij duidelijk dat ik deze avond veel en veel te veel had gedronken. De eerste vraag die door mij heen schoot was: hoe ben ik thuisgekomen? Ik herinnerde me vaag dat mijn vriendin, haar vriend en haar nicht (jeetje, wat heftig) mij naar huis hadden gebracht. Maar hoe was ik in staat geweest om naar huis te fietsen terwijl ik zo ver heen was? 

Zoveel vragen, maar vooral een heleboel schaamte. In de groepsapp stroomden de foto’s van de vorige avond binnen, waarin te zien was dat ik praatte met mensen en zelfs met een walnotenkraker in de weer ging. Ik dacht dat ik de controle had verloren deze avond, maar op de foto’s leek ik me normaal te gedragen. Voor zover dat dan kan als je aangeschoten bent. Ik wist helemaal niet meer wat ik gezegd of gedaan had, en dat is een heel naar gevoel. Het zag er heel gezellig uit en ik had het duidelijk naar mijn zin, maar het voelt nu alsof ik er niet eens bij ben geweest. Ik heb als het ware de negatieve zaken eraan overgehouden, en de leuke dingen hebben mijn geheugen verlaten.

Het hebben van een black-out door te veel alcohol drinken is mij één keer eerder overkomen. Ook toen vond ik het vreselijk, maar er was geen sprake van gêne. Ik was toen enkel gechoqueerd en verdrietig dat ik totaal geen herinnering meer had van mijn avond. Het raarste vond ik nog dat ik allemaal afschriften op mijn bankrekening zag, die ik blijkbaar aan pilsjes had uitgegeven. Ook toen kwam de vraag ‘hoe was ik in staat geweest om naar huis te fietsen?’ in mij op. Het antwoord is: blijkbaar met veel moeite, want mijn fiets moest na dit avontuur naar de fietsenmaker. Een troost is dat het bij veel mensen voorkomt dat zij zich bepaalde delen van de avond niet meer herinneren als zij veel hebben gedronken. Daarentegen heb ik nog nooit iemand horen zeggen dat zij zich de hele avond niet meer herinneren. Zij missen dan slechts delen. Maar als ik een black-out heb, is dit ook gelijk een totale. Waarom heeft te veel drinken bij mij zo’n extreem effect? 

Door bingedrinking wordt er een storing in het kortetermijngeheugen veroorzaakt wat tot een black-out leidt. Heel veel mensen maken grapjes wanneer iemand een paar gaten in hun herinnering van de avond heeft, en dit deed ik voorheen ook weleens. Nu ik dit zelf heb meegemaakt, snap ik dat niet meer, want er is namelijk niet veel lolligs of leuks aan. Het is fijn dat dit in een veilige omgeving is gebeurd, maar voor hetzelfde geld was ik alleen naar huis gegaan en wie weet hoe het dan was afgelopen. Gelukkig heb ik later met mijn vriendin gesproken en zij heeft me gerustgesteld door te vertellen hoe deze avond verliep. Ik bekijk het vanaf de positieve kant. Immers, door de aanwezige kater had ik nu een excuus om eindelijk eens een pizza te bestellen.