Tijdens mijn zoektocht naar een duidelijke betekenis van het woord “wende”, raadpleeg ik Van Dale. Als resultaat verschijnen de woorden “wennen” en “wenden” op mijn scherm. Wennen suggereert dat het nieuwe bekend wordt. Een wending gaat juist over het nieuwe dat het oude vervangt. Toch bestaat het oude niet zonder gewenning aan het nieuwe. Maar wat gebeurt er als nieuwe dingen wennen? Is dat het begin van verveling?
Edinburgh september 2025
Eind augustus prop ik mijn hebben en houden in een koffer en twee tassen en vertrek ik om stipt 07:40 met de trein naar Schotland. Reden van vertrek: een semester studeren aan de Universiteit van Edinburgh. Wanneer ik voor het eerst Waverley Station uitstap, kijk ik om me heen en voel ik me getransporteerd naar een andere wereld. Mijn zintuigen worden stuk voor stuk geprikkeld. Ik laat mijn ogen glijden over historische gebouwen en ik word verrast door exotische geuren. Het typische Schotse accent schalt om me heen en de natte miezer tikt tegen mijn gezicht. Allemaal nieuwe ervaringen. Allemaal onbekend.
De dagen daarna loop ik elke dag weer precies langs die plek waar ik het station uitkwam. Ik merk dat de felheid van mijn ervaringen al begint te verkleuren. Het monument van Duke Wellington tegenover het station trekt steeds minder mijn aandacht en de Bagpiper-spelers op de hoek van de straat verrassen me niet meer. Ook mijn gedrag verandert. Zo loop ik steeds vaker zoals de ‘echte’ Schotten door rood bij het voetgangerslicht in plaats van te wachten naast de toeristen. En ik eet alleen nog maar cheddar (het kaasassortiment valt hier erg tegen…).
Eerst voel ik teleurstelling dat de nieuwigheid van de stad al zo snel wegglipt. Hoe ga ik nog kunnen genieten als alles zo snel gewend is? Ben ik dan nu al uitgekeken op deze prachtige stad? Maar nu ik hier steeds langer ben, realiseer ik me dat gewenning niet het einde is. Het is juist een begin – een begin van mijn eigen verhaal.
Ik sta niet meer met open mond te staren naar eeuwenoude monumenten of video’s te maken van Schotse straatmuzikanten. Maar dat is niet erg, want nu is het moment aangebroken dat de stad het decor is waartegen ik mijn eigen verhaal kan laten afspelen. Als ik in de zeikende regen langs Duke Wellington loop en baal dat ik geen waterproof make-up op heb gedaan (beslist onhandig in het natte Edinburgh), werp ik een blik op zijn arrogante lachje en moet ik lachen om mijn stupiditeit. En als ik na een gezellige middag met vrienden weer een Bagpiper zie, dan blijf ik daar toch even in het zonnetje staan om te genieten. Alles wat ik zie verbaast en verwondert me misschien niet meer zoveel als eerst, maar daardoor heb ik nu de mogelijkheid om mijn eigen emoties te verbinden aan dat wat op mijn pad komt. Het verhaal van Edinburgh zuigt mij niet meer op, ik zuig Edinburgh op in mijn verhaal.
Wennen en wenden. Gewenning en verandering. Twee bewegingen die lijnrecht tegenover elkaar staan en toch niet zonder elkaar bestaan. Dat het nieuwe went betekent niet altijd dat het tijd is om op zoek te gaan naar weer iets nieuws. We hoeven niet steeds van hot naar her te rennen om de kick van het onbekende op te zoeken. Juist wanneer dingen ons niet meer zo direct prikkelen is het mogelijk om ze op te nemen in ons eigen leven. Het betekent dat we vanaf dat moment ons eigen verhaal kunnen schrijven en dat de plek waar we zijn de achtergrond van onze vertelling kan worden.
Tekst Dominique Seelen, beeld Noa Blom
Babel Magazine 