Lieve lezer,
Afgelopen najaar nam ik, na 134 kilometer wandelen (en wennen aan chronische spierpijn en slapeloze nachten), mijn eerste rustdag op een pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Vermoeid en vol van de heimwee klopte ik aan bij het huis van Mariolga, een vriendelijke Venezolaanse vrouw met een permanente glimlach op haar gezicht en grote ogen waarvan al het wit zichtbaar was. Ze vertelde haar levensverhaal en vroeg naar het mijne. De tweede nacht liet ze me gratis verblijven in haar appartement. Ik kon wel huilen van opluchting toen ze dat zei. Sterker nog, ik deed het ook.
Toen ze mijn steeds sneller stromende tranen zag, bracht ze me naar haar cuevas, haar ateliers op de bovenste verdieping van het appartementencomplex. Ze liet me bakken vol knoflookschillen, walnoten, confetti, slingers, verf, glazen, dopjes, linten en kurken zien. Daar maakte ze arte de reciclaje, recyclekunst, van. Mariolga hielp me, met haar grenzeloze gastvrijheid, luisterend oor en een warme arm over mijn schouder, meer dan ze ooit kan weten. Ik sliep heerlijk.
(Ik volg haar nog op Instagram (@marisadaily). Bijna dagelijks post ze foto’s van bruggen, stranden, straatjes, bomen en bloemen, heel veel bloemen.)
Het thema van deze Babel is dan ook: help. Dit meinummer staat weer vol prachtige, intrigerende en leerzame stukken over het vragen, geven, behoeven, afwijzen en aanvaarden van hulp. Neem bijvoorbeeld het artikel over een bijzondere kunstenaar die ons meeneemt in de kunstscene van de jaren 80, waarin hij samenwerkingen, destijds een uitzondering, weer nieuw leven inblies. In een ander stuk offerde een redacteur zichzelf op voor de wetenschap en geeft tips en tricks voor hoe je een moshpit overleeft. Tot slot staat er in deze Babel een prachtig en openhartig stuk over verlies, familie en wie je doucheputje moet ontstoppen als je vader dat niet meer kan doen.
Veel leesplezier!
Liefs,
Dieuke
Babel Magazine 