Babel Babbelbox

Tekst door: Dominique Seelen, Sybren Sybesma, Elena Cornelisse, Biko van Deijck

‘De Babel Babbelbox’, onze maandelijkse rubriek, is geopend! Babels redacteuren schrijven een persoonlijke bijdrage over het thema van de maand. Deze maand reageerden ze op de vraag: wat betekent tijd voor jou?

Dominique

‘Wat zou je willen kunnen: de tijd versnellen of vertragen?’ Voor mij is dit één van de ultieme dilemma’s om op een gezellige avond met vrienden over te discussiëren. Zelf ben ik er nog niet over uit waar ik voor zou kiezen. Als ik een halfuur lang moet koukleumen op het station omdat mijn trein is uitgevallen, dan klinkt de tijd versnellen mij natuurlijk als muziek in de oren. Maar als ik samen met mijn familie in het junizonnetje aan het borrelen ben, besef ik dat ik wel voor altijd in dit moment zou willen blijven hangen. Misschien is de snelheid van de tijd zoals het nu is daarom wel het beste. Dan kunnen we tenminste niet te kort en niet te lang piekeren over dit lastige dilemma. 

Sybren

Ik gaf enkele weken geleden mijn houten kasteel en enkele ridders aan mijn neefje van zeven. Het was zijn verjaardag. Tijdens het natafelen wierp ik vaak een blik op hem, terwijl hij op de grond zat. Hij liet de ridders draven, hun lansen geveld, hun zwaarden in de schede. Hij bemande de torens en de kantelen, liet de ophaalbrug neer voor een uitval en spande de katapult.

Hij deed voorzichtig met ze. Mijn ridders, mijn herinneringen, de uren die ik speelde met mijn broers, in mijn kamer bij mijn ouders, thuis. Onwillekeurig glimlachte ik; zijn voorzichtigheid gaf rust. Ik keek naar mijn ouders. Ook zij wierpen soms een steelse blik op hem, ook hun herinneringen.

Twee ridders kruisten de zwaarden. Een derde kwam aan gegaloppeerd. Ja, ze gingen eindelijk weer op avontuur.

Elena

Ik vroeg aan mijn grootmoeder waar zij aan moest denken als ik het woord “tijd’’ zei. Zij antwoordde: ‘Jij ziet de wereld door dezelfde ogen, maar de wereld begint jou langzamerhand anders te zien.’ Ik vroeg haar wat zij precies bedoelde. Ze zei: ‘Ik heb gemerkt, als vrouw, dat ik heel anders behandeld werd toen ik jong was, vergeleken met hoe ik nu behandeld word, terwijl ik vanbinnen dezelfde toeschouwer ben gebleven. In plaats van dat vreemden naar me staren, of me tenminste aankijken als ik ze passeer, word ik nu genegeerd door de meesten, soms zelfs opzij geduwd. In onze samenleving maakt ouderdom ons waardeloos.’

Biko

Een nieuwe hobby van mij: favoriete liedteksten vertalen naar het Nederlands. Daar moet je overigens mee uitkijken, omdat het vrij gemakkelijk je genot van het origineel kan verstieren. Maar we hebben maar zo’n 80 jaar hier en wat is die korte tijd zonder risico’s?

‘De maan hangt in de straten. Schaduwen breken de regels, de wind spreekt je toe. De regen klinkt als applaus. Napoleon huilt stilletjes in de hoek, het is carnaval. Zijn onzichtbare verloofde staat in de spiegel. De band is klaar met spelen, pakt haar instrumenten in en gaat naar huis. Dingen die je bent vergeten praten zachtjes. Ze hebben het tegen de dingen die je niet kúnt vergeten, over wat en hoe je droomt. Buiten regent het hamers, buiten regent het spijkers. Het is waar, de koek is op. Het is tijd, tijd, tijd…’

Fragment uit: Time, Tom Waits (1985)