Tekst /// Loïs Blank, Elena Cornelisse, Pleun Kraneveld, Phoebe Meekel, Dominique Seelen en Riccardo Tosellini Beeld /// Bob Foulidis
‘De Babel Babbelbox’, onze nieuwe maandelijkse rubriek, is geopend! Babels redacteuren schrijven een persoonlijke bijdrage over het thema van de maand. Deze maand reageerden ze op de vraag: wat betekent schoonheid voor jou?
Loïs
‘Hello’, zei hij, op ietwat zwoele maar vooral aandachttrekkende manier, terwijl hij de ‘o’ extra lang uitsmeerde. En toen wist ik precies hoe laat het was. Ik liep over straat en kende deze man verder niet: dit was een catcall. Sinds een tijdje heb ik kort haar als vrouw en vanaf de dag dat ik mijn haar kort heb laten knippen, is het aantal keren dat ik word gecatcalld drastisch verminderd. De bewuste keuze om uit het schoonheidsideaal van lang haar bij vrouwen te stappen, draagt een gigantische luxe met zich mee. Minder gecatcalld of aangestaard worden op straat, minder handen die zomaar aan je zitten tijdens het uitgaan. Ik ben eigenlijk nooit dankbaar voor een catcall, maar dit was er niet zomaar een. Dit was een herinnering dat het tijd is om een kappersafspraak te maken.
Elena
We geven het veel namen,
Het benoemt zich in onvoorstelbaar veel gedaanten,
De een noemt het esthetiek,
De ander wonderbaarlijk mooi,
Ik noem het slechts schoonheid.
Een eindeloos gevoel van vrede
Dat Apollo door je hart heen rijgt
Met een staf van erkenning
Want je ziet hetgeen
je niet wist
altijd gewild te hebben
Je voelt hetgeen je dacht nooit gekend te hebben
Je bemerkt een begeerte
Gezien te worden door het onweerstaanbare.
Het schilderij van Botticelli,
Haar ogen op mij gericht als zij uit haar schelp rijst
De klaproos die onbevreesd groeit waar ze wil,
De groene ogen die mij omsingelen met liefde
Terwijl een vreemde man de deur voor mij openlaat.
Wat zo vreemd voelt aan schoonheid,
Is dat het mij aanraakt,
Mij ziet
Zonder enige pretenties,
Zonder enige verwachting gezien te worden
Het ademt en bestaat
Om een reden onbekend voor mij.
Maar ze laat mij leven,
Achter met een onbestemd gevoel.
Pleun
Voor mij is schoonheid de vereniging van losstaande delen die niet anders zouden moeten zijn, en niet anders zouden kunnen zijn. De stille overeenstemming van het bestaan, zonder een afzonderlijk doel of streven. De combinatie van de zon en de wolken die net op de juiste wijze samenvallen. De samenvallende kleuren in een hangend schilderij. Een plotselinge, onbedoelde glimlach. Niet het worden of het streven, maar de genoegzaamheid met het zijn zelf, dat is wat schoonheid voor mij betekent.
Phoebe
Het is lastig om kort samen te vatten wat schoonheid voor mij betekent, aangezien het een breed concept is. De hele dag door kom ik in aanraking met dingen die bij mij een gevoel van adoratie of verafschuwing kunnen opwekken. Voor mij is schoonheid het feit dat ik leef en dat dit leven ook eindig is. Ooit zal ik geen indrukken meer opvangen van deze wereld en dat is jammer, maar het zorgt er wel voor dat ik de mensen, natuur en cultuur om mij heen liefheb. Ik hecht waarde aan dingen, omdat alles in mijn ogen eindig is en je er dus van moet genieten.
Dominique
Herinneringen aan schoonheid
Schoonheid is als het schitteren van de sterren aan de blauwe hemel
Als het gefluister van krekels
Als het warme water dat me omarmt
En als de stilte van de vroege zomerochtend
Schoonheid is als het restaurant op de heuveltop
Als het geschuif van de plastic stoeltjes over de oude stenen vloer
Als het zachte linnen op de ongedekte tafel
En als die moedige lichtjes die opdoemen uit de donkere vallei
Schoonheid is als de handen die je vasthoudt als het te donker is om het pad nog te zien
Schoonheid is als de extra schaduwen die, in het licht van de felle zon, de jouwe niet alleen doen lijken
Riccardo
Mijn favoriete soort schoonheid wekt leergierigheid op. Het zien van de film Lawrence of Arabia als kind markeerde bijvoorbeeld het begin van mijn fascinatie voor het Midden-Oosten. Ik ging veel lezen over de ontzagwekkende Wadi Rum-woestijn en haar eeuwenoude geschiedenis. Deze zomer raakte ik in de Dolomieten onder de indruk van gefossiliseerde pootafdrukken van dinosauriërs die in een rots zaten. Ik beeldde me in hoe die dieren daar 300 miljoen jaar geleden door de modder liepen en besefte dat het niet te laat was om nog op mijn 26e een dinofase te krijgen. De wereld verveelt nooit zo.
Babel Magazine 