Tijdsnood

Tekst door Phoebe Meekel, beeld door Lesine Möricke

Ooit komt er een punt in mijn leven, waarop ik niet meer alle muziek in mijn afspeellijst kan luisteren die ik nog wil luisteren, of alle boeken in mijn boekenkast kan lezen die ik nog wil lezen. Het voelt soms alsof er te weinig tijd is om dit allemaal nog te doen, ook al ben ik nog maar negentien en heb ik – hopelijk – nog een heel leven voor me. 

Dit besef deelde mijn vader met mij over zijn eigen leven en dat verklaart waarom hij nu non-stop met zijn neus in de boeken zit. Hij wil namelijk zo veel mogelijk literatuur uit de boekenkast lezen, maar schaft vervolgens nóg meer leeswerk aan. Zo maakt hij het zichzelf wel heel moeilijk. Maar wanneer ik naar de dichtstbijzijnde boekhandel ga om bij de tweedehands literatuur te kijken, snap ik hem maar al te goed. Dan realiseer ik dat er zoveel troep is, maar dat er ook immens veel literaire werken bestaan. Ik wil dan ineens de hele winkel leegkopen en mijn brein voeren met goed leeswerk. En dit geldt niet alleen voor boeken: denk aan muziek, films, theaterstukken, dansopvoeringen, maar ook alle verschillende hobby’s, opleidingen en mensen die ik nog kan ontmoeten of verkennen. Daar is een mensenleven gewoon te kort voor. Nu kan je denken: dat wat je niet kent, kun je niet missen, en daar ben ik het helemaal mee eens. Het probleem is echter dat we nu meer dan ooit, via beeld en geluid, met van alles wat we niet kennen in aanraking komen.

Daarom wil ik van alles doen, maar de tijd is beperkt. Daarom begin ik aan allerlei hobby’s, maar laat ik die weer snel links liggen, zodat ik de focus op een andere vrijetijdsbesteding kan leggen. Daarom voel ik me down als ik een uur achter elkaar op Instagram heb gescrolled. Daarom raak ik gefrustreerd wanneer ik een hoofdstuk leer, dat helemaal niet geleerd hoeft te worden. Daarom vind ik het maken van keuzes zo lastig. 

En dat laatste is mijn grootste worsteling. Als je gelooft dat je maar één leven hebt, wil je er voor zorgen dat dat leven zo optimaal mogelijk is. Zo’n optimaal leven vereist optimale keuzes, maar je weet bijna nooit welke keuze de beste is. Zo ben ik vorig jaar gestopt met de bachelor biologie, maar er viel – tot mijn verbazing – niet veel last van mijn schouders. Sterker nog: ik had een beetje spijt. Was dit wel de beste keuze? Toch ben ik heel blij dat ik op het uitschrijfknopje op Studielink heb geklikt, want ik zit veel meer op mijn plek bij mijn huidige bachelor filosofie. 

De onzekerheid die ik ervaar bij het maken van keuzes, wordt mooi geïllustreerd in de film Mr. Nobody van Jaco van Dormael. Hierin vraagt het hoofdpersonage Nemo, de laatste sterveling in een wereld van semi-stervelingen, zich op zijn sterfbed af of hij het juiste leven heeft geleid. De film laat zien hoe Nemo’s leven was gelopen als hij andere keuzes had gemaakt. Wanneer ik het einde van mijn leven bereik, wil ik me niet zoals Nemo ineens afvragen of ik het meest optimale leven heb geleid. Ik wil het liefst (als het universum het toestaat) met een glimlach sterven.

Ik wil dus zo weinig mogelijk missen en zo veel mogelijk proberen. Maar deze FOMO is juist wat me zo ongelukkig kan maken. Het doet me denken aan een andere variant van het geluksparadox: zoveel mogelijk doen om gelukkig te worden, waar juist ongeluk voor in de plaats komt. Hoe fijn zou het zijn als ik alle tijd van de wereld had en dan alles wat ik interessant vond kon uitproberen. Sommige mensen lijken die tijd te hebben. Ik heb laatst iemand ontmoet die tot mijn verbazing drie opleidingen tegelijkertijd doet, het aanspreekpunt is voor eerstejaarsstudenten, in een studentenmagazine schrijft én nog een sociaal uitgaansleven heeft. Hoe krijgt deze persoon dat voor elkaar? Heeft hij wellicht een spreuk waardoor er voor hem meer dagen in de week, of meer uren in de dag zitten? Geef mij dat toverdrankje ook maar.

Ik denk dat velen om mij heen dit ook wel zouden willen. Jonge mensen willen vaak van alles meemaken en niet achterlopen, wat resulteert in stress en burn-outs. De vraag is echter of je zelf daadwerkelijk alles wilt doen, of dat deze drang je vanuit de maatschappij wordt opgelegd. Ik kan waarschijnlijk nooit een manier vinden om meer uren in de dag te krijgen en dat moet ik accepteren. Accepteren dat het niet erg is dat ik niet alles kan doen wat ik op mijn Instagram algoritme tegenkom.